در ایران قدیم، سال کبیسه را به این صورت محاسبه می‌کردند
که به جای اینکه هر ۴ سال یک روز اضافه کنند و آن سال را سال کبیسه بنامند
هر ١٢٠ سال، یک ماه را جشن می‌گرفتند
و کل ایران این جشن برپا بود.(حتما همه می‌دانند که تقویم فعلی که بنام تقویم جلالی نامیده می‌شود حاصل زحمات خیام و سایر دانشمندان قرن پنجم هجری است)
برای اینکه بعضی‌ها ممکن بود یک بار این جشن را ببینند
و عمرشان جواب نمی‌داد تا این جشن‌ها را دوباره ببینند (و بعضی‌ها هم این جشن را نمی‌دیدند)
به همین دلیل دیدن این جشن را به عنوان بزرگترین آرزو برای یکدیگر خواستار بودند
و هر کسی برای طرف مقابل آرزو می‌کرد تا آنقدر زنده باشی که این جشن باشکوه را ببینی
و این به صورت یک تعارف و سنتی بی نهایت زیبا درآمد که وقتی به هم می رسیدند بگویند ١٢٠ سال زنده باشی.
