گرفتن یک تاریخچه ی کامل و انجام معاینه جسمانی، معمولا راهنمایی هایی را برای یافتن علت زمینه ای خارش(تب یونجه، الرژی، مصرف داروی جدید، تغییر مواد ارایشی و صابون ها، فراهم می اورد. وقتی که علت خارش تعیین شود، برطرف کردن و درمان ان باعث تسکین خارش خواهد شد. علائم عفونت و عوامل محیطی مانند گرما، هوای خشک و یا ملحفه های تحریک کننده ی پوست باید شناسایی شوند. به طور کلی، از شستشو به وسیله ی اب داغ و صابون باید اجتناب شود. روغن های حمام حاوی سورفکتانت هستند که باعث مخلوط شدن روغن با اب می شود و برای تمیز شدن کافی است. این روغن ها به دلیل ایجاد خطر لغزش در حمام، برای افراد پیر و افراد مبتلا به اختلالات تعادلی نباید به اب وان حمام افزوده شوند. علاوه بر این، انجام یک حمام گرم با یک صابون ملایم و پس از ان استعمال یک امولوسیون نرم کننده روی پوست مرطوب می تواند خشکی پوست را کنترل کند. به کار بردن کمپرس سرد، قطعات یخ یا مواد خنک کتپننده که حاوی نعناع و کافود باشند، موجب انقباض رگ های خونی شده و به تسکین خارش کمک می کنند.
درمان دارویی
کورتیکواستروئیدهای موضعی به عنوان عوامل ضد التهابی می توانند در کاهش یافتن خارش مفید واقع شوند. انواع انتی هیستامین های خوراکی اغلب موثرتر هستند، چون اثرات هیستامین ازاد شده از ماست سل های صدمه دیده غلبه می کنند. یک انتی هیستامین مثل دیفن هیدرامین(بنادریل) یا هیدروکسی زین(اتاراکس)که به همراه یک ارامبخش تجویز شده باشد، شب ها برای ایجاد یک خواب راحت و ارام موثر است. داروهای انتی هیستامینی که اثر ارامبخشی ندارند، مثل فکسوفنادین (الگرا) برای تسکین خارش در روز مورد استفاده قرار می گیرندداروهای ضد افسردگی سه حلقه ای مثل دوکسپین (سینکوان) ممکن است برای خارش هایی که منشا عصبی-روانی دارند تجویز می شوند. اگر خارش ادامه پیدا کند ، تحقیقات بیشتری برای بررسی مسایل سیستمیک بدن توصیه می گردد.
