وقتـي افراد داراي قـند خـون بيـن 100 تا 126 هسـتند، هيـچ علامتـي ندارنـد و حتـي تا مـوقعي که قـند خـون به حـدود 180 نرسـد نيـز به دليل آنکه از ادرار دفع نمي شود و با خودش آب دفع نمي کند، فرد احساس تشنگي نمي کند و چون نيازمند به نوشيدن آب نيست يا دفع ادرار زياد نمي شود و علامتي ندارد به پزشک مراجعه نمي کند. اين در حاليست که قند بالاي موجود در خون، به طور پنهاني مشغول صدمه زدن به بافت هاي بدن است. در اين حالت است که بيماري ديابت، به طور پنهاني به چشم ها، کليه، عروق و اعصاب شما آسيب مي رساند.
گاه به طور اتفاقي با يک آزمايش خون متوجـه بالا بـودن قند مي شـويم و گاهي شـما به خـاطر مشکلات چشـمي و يا درگيـري عـروق و اعصـاب پا به پزشک مراجعه مي کنيد و هرگز نمي دانيد اين بيماري مرموز چگونه از حدود يک دهه پيش، به طور پنهاني به شما آسيب رسانده است.
چاره چيست؟
الگوهاي ارزيابي سلامت دنيا توصيه مي کنند افراد بالاي 45 سال، هر 3 سال يک آزمايش قند خون بدهند. گروه هايي که وزن بالا دارند و يا مبتلا به فشار خون بالا هستند و يا خانم هايي که در دوران بارداري، به افزايش قند خون و ديابت بارداري دچار شده و يا گروهي از خانم ها که اختلال تخمک گذاري دارند بايد حتي در سنين کمتر با فاصله هاي کوتاه تر از نظر قند خون بررسي شوند و آزمايش بدهند.
اگر قند بالاي خون اين افراد شناسائي شود، در واقع با اقدام به موقع ديابت پنهاني کشف شده و از عوارض آن مصون مي مانند.
