روزی، روزگاری، استاد کفاشی با همسرش زندگی می کرد. این پیرمرد و پیرزن خیلی مهربان بود. استاد کفاش کفش های خوبی می دوخت و پول زیادی به دست می آورد، اما پولدار و ثروتمند نبود.
زیرا هر چه کار می کرد به مردم فقیر کمک می کرد. اگر زمانی آدم فقیر و بی پولی به مغازه اش می آمد، کفاش پولی از او نمی گرفت و یک جفت کفش مجانی به او هدیه می داد.
خانه استاد کفاش، پناهگاه آدم های فقیر بود. بچه های گرسنه، پیرزن ها و پیرمردهای فقیر می دانستند که اگر به خانه کفاش بیایند، پیرمرد و پیرزن از آنها پذیرایی می کنند.
همیشه سر سفره مرد کفاش چند نفر دیگر هم بودند. پیرمرد و پیرزن با مهربانی از آدم های فقیر پذیرایی می کردند.
روزی از روزها، استاد کفاش، کفش خیلی زیبایی دوخت. پیرزن با دیدن آن گفت: «وای خدای من! چه کفش زیبایی! مطمئن باش مشتری خوبی برایش پیدا می شود. مشتری که حاضر باشد، چند برابر قیمت یک کفش معمولی به تو پول بدهد.»
پیرمرد گفت: «بله، خیلی از آدم های ثروتمند دوست دارند این کفش را برای بچه هایشان بخرند.» آنها مدت ها درباره آن کفش حرف زدند.
چند دقیقه بعد، پیرمرد و پیرزن صدای گریه دختر بچه ای را شنیدند. از مغازه کفاشی بیرون رفتند. دختر کوچکی روی برف های خیابان راه می رفت و گریه می کرد. او پا برهنه بود. پیرمرد به داخل مغازه اش برگشت، آن کفش زیبا را آورد و آن را به پاهای دختر بچه پوشاند. دخترک با خوشحالی از آنجا رفت.
به این ترتیب، استاد کفاش، هر چه داشت، برای مردم فقیر خرج کرد و خودش هم مثل آنها فقیر و بی پول شد. عاقبت روزی رسید که فقط یک تکه کوچک چرم برایش باقی ماند.
نزدیک غروب بود که استاد کفاش آن تکه چرم را برید و آماده کرد تا روز بعد با آن کفشی بدوزد. اما شب که استاد کفاش خواب بود، چند کوتوله به مغازه او آمدند و با آن تکه چرم، کفش بسیار زیبایی دوختند.
صبح وقتی استاد کفاش به مغازه اش رفت تا کارش را شروع کند، با منظره عجیبی روبه رو شد. به جای آن تکه چرم، کفش بسیار زیبایی روی میز کارش بود. کفشی که تا آن روز، به آن زیبایی و ظرافت دوخته نشده بود. پیرمرد و پیرزن خیلی تعجب کردند و با خود گفتند: «چه کسی کفش به این زیبایی را دوخته است.»
چند دقیقه بعد، یک مشتری پولدار به مغازه آنها آمد و آن کفش را با قیمت بسیار بالایی خرید و رفت.
پیرمرد با پولی که به دست آورده بود، به بازار رفت. اول به اندازه یک جفت کفش چرم خرید و با بقیه پولش شیرینی و شکلات و چیزهای دیگر خرید و به خانه آورد. آخر آن روز عید بود و او دلش می خواست دل بچه های فقیر را شاد کند.
روز بعد، باز هم همان مسئله تکرار شد. کسی آمده و کفش زیبایی دوخته و رفته بود.
شب که شد، پیرمرد و پیرزن پشت پرده کارگاه مخفی شدند. آنها می خواستند ببینند چه کسی به آنجا می آید و آن کفش های زیبا را می دوزد.
چند دقیقه ای که گذشت، چند کوتوله وارد کارگاه شدند و زود شروع کردند به دوختن. آنها با اینکه خیلی کوچک بودند، خیلی خوب کار می کردند.
حالا دیگر پیرمرد کفاش و همسرش می دانستند که دوختن کفش ها کار چه کسانی است. پیرزن گفت: «بیچاره ها را دیدی؟ هیچ کدام لباسی به تن نداشتند. به خاطر کمکی که به ما کرده اند، خوب است برایشان لباس و کفش بدوزیم.»
پیرمرد و پیرزن مشغول شدند و برای هر یک، کفش و لباس دوختند.
شب وقتی کوتوله ها به کارگاه آمدند، با صحنه عجیبی رو به رو شدند.
چندین کفش و لباس روی میز بود. آنها خوشحال شدند، کفش ها و لباس ها را پوشیدند و از میوه ها و شیرینی ها خوردند، شادی کردند و باز هم یک جفت کفش دوختند و رفتند.
از آن روز به بعد، کار و کسب پیرمرد خوب شده بود. همیشه مغازه اش پر از کفش های خوب و زیبا بود و مشتری های زیادی می آمدند و خرید می کردند.
پیرمرد کفاش و همسرش به خاطر خوبی هایی که به مردم فقیر کرده بودند، تا آخر عمر به خوبی و خوشی زندگی کردند و هرگز محتاج دیگران نشدند.
