دنیای هیپ هاپ

با اینکه موسیقی هیپ هاپ برای اولین بار در ایالات متحده خلق شد، اکنون به اکثر نقاط جهان راه پیدا کرده‌است.

موسیقی هیپ هاپ تا قبل از دهه ۱۹۸۰ تنها در ایالات متحده رواج داشت. در طول آن دهه بود که این موسیقی راهش را به قاره‌های دیگر جهان باز کرد و تبدیل به موسیقی متن بسیاری از کشورها شد. رواج این موسیقی با رواج فرهنگ هیپ هاپ همگام بود – همانطور که رقص برک محبوبیت کسب می‌کرد، گروه‌های طرفدار رپ و هیپ هاپ هم بیشتر و بیشتر شدند.

آسیا

در میان کشورهای آسیایی و جزایر اقیانوس آرام، فیلیپین اولین کشوری بود که موسیقی هیپ هاپ به آن راه پیدا کرد.}}نکته{{زمان زایش موسیقی هیپ هاپ فیلیپینو یا همان پینوی رپ به اوایل دهه ۱۹۸۰ و آهنگ سازی دایورد ژاویر («Na Onseng Delight») و وینسنت دافالونگ (“Nunal”) باز می‌گردد. این ژانر طی دهه ۱۹۸۰ با سرعت کمی رشد کرد اما به زودی با ورود اولین آلبوم ماگالونا با نام «تو!» که شامل کار بسیار موفق «هموطنان من» بود به جریان غالب آن زمان تبدیل شد. ماگالونا که رپ را به انگلیسی و تاگالوگ اجرا می‌کرد، به پیشگام این ژانر و در نتیجه چهره برتر تبدیل شد. ستارگان غالب رپ آسیا، MCلارا و لیدی دایان و پیشتاز همه آنها مایکل وی در فیلیپین و ژاپن شهرت بسیاری یافتند. در ژاپن خوانندگان رپ که بصورت مخفیانه کار می‌کردند، شنوندگان محدودی داشتند و در اواسط دهه ۱۹۹۰ گروه معروف teen idol روش جدیدی با نام J-rap را ابداع کردند که در صدر جداول قرار گرفت. در سئول، سن هیپ هاپ کره ای به نوعی از یک پدیده فرهنگی تبدیل شده بود. برخی از هواداران اظهار می‌کنند که هنرمندان هیپ هاپ کره‌ای دارای مهارت‌هایی هستند که با مهارت‌های همتایان آمریکایی خود برابری می‌کند. جو پی دی، ببر مست، پسی و حماسه برجسته جزء اجراکنندگان شهیر آن هستند. برخی بر این باورند که موسیقی هیپ هاپ کره به عنوان آنتی تز قابل احترام و آگاه از جامعه در برابر ژانر پاپ که اغلب مصنوعی و گیج کننده‌است و بر صنعت موسیقی کره حاکم است، ایستاده‌است.

موسیقی هیپ هاپ در اواسط دهه نود قرن بیستم در کره جنوبی محبوبیت یافت. اجراکنندگان اصلی و مشهور هیپ هاپ کره اغلب شبیه موسیقی آر اند بی یا موسیقی پاپ هستند که در آن هنرمندان سبکهای آواز (ورقص) حرکات رپ را از ایالات متحده تقلید می‌کنند. اجراکنندگان اولیه که بندرت آهنگ هایشان را خودشان می‌نوشتند، شامل کیم گان مو سئو تایجی، و بویز، دئوکسو دی جی داک هستند. برخلاف دیگر آهنگ‌های هیپ هاپ کره‌ای که در آن زبان کره‌ای با زبان انگلیسی شکسته بسته‌ای آمیخته می‌شود، در این نوع موسیقی در ابتدا منحصرا زبان کره‌ای مورد استفاده قرار می‌گرفت. سئو تایجی که دارای پیشینه موسیقی هوی متال سئوال برانگیزی بود، گیتارهای هوی متال را اغلب در میکسهای خود به کار می‌برد و سایر هنرمندان نیز برخی قسمت‌های تکنو را در آثار خود تلفیق می‌کردند.

تعداد کمی از هنرمندان، از جمله سئو تایجی و ام سی اسنیپر نیز قسمت‌هایی از موسیقی سنتی کره مانند پانسوری یا نانگک (موسیقی کشاورزان) را با آثار خود آمیختند. کاملاً واضح بود که اولین حرکات تقلیدی از حرکات محبوب آمریکایی بود. به عنوان مثال، سبک آوازی یا تولیدی « به خانه برگرد» سئو تایجی شبیه سبک سیپرس هیل بود. اولین آلبوم «رپ» که تمامی مشخصات موسیقی رپ را داشت، آلبوم اول کیم جین پیو در سال ۱۹۹۷ بود. بر اساس رپر تابلو حماسه برجسته، فرم هیپ هاپ کره ای، دست کم تاکنون تحت تسلط قرار گرفته است— واقعا نمی‌توان ضربها، ریتمها، اجراها، ظاهر —آن را از صحنه‌های آمریکایی تمیز داد، اما در مورد ارتباط اجتماعی باید گفت این موسیقی در این زمینه راه زیادی برای پیمودن دارد. پیغام به کندی در حال رسیدن به حد میانه‌است.»

بسیاری از هنرمندان رپ در جریان اصلی موسیقی کره موفق بوده‌اند. هنرمندان موفق شامل اجراکنندگانی از قبیل جینوسین،۱TYM، ام سی اسنیپر، جو پی دی و حماسه برجسته می‌شود. دیگر هنرمندان زیر زمینی که شهرت چندانی نداشتند و عمدتاً به استفاده از ضرب‌های غیر خیره کننده تمرکز می‌کردند، شامل کویت پالو آلتو ،TBNY و غیره می‌باشد.

در اواسط دهه نود قرن بیست هیپ هاپ کره ای-آمریکایی در ایالات متحده رواج یافت که این امر عمدتاً به تلاشهای دو خواننده رپ کره ای؛ ببر جی کی و دی جی درخشش ببرمست مربوط می‌شود. ببر مست بعد از آهنگ «کره سیاه» توسط آیس کیوب خلق شد که از موسیقی به عنوان ابزاری برای تبادل فرهنگ و به چشم تلاشی برای ترویج هماهنگی نژادی استفاده می‌برد.

به دنبال موفیت ببر مست، بسیاری از گروه‌های جدید و شرکتهای تولیداتی با هدف هرچه بیشتر مردمی کردن سبک موسیقی پدیدار شدند. ببر جی کی و ببر مست جنبش کرو را تشکیل دادند تا بتوانند گروه نخبه‌های بهترین خواننده‌های رپ کره را معرفی کنند.

گفته می‌شود که هیپ هاپ ژاپنی (نیپ هاپ یا جی-هیپ هاپ) در سال ۱۹۸۳؛ یعنی زمانی که فیلم سبک وحشی چارلی آهیرنز در توکیو به نمایش درآمد، آغاز شد. این فیلم بر هنرمندان دیوارنوشته‌ها متمرکز بود، اما با این حال در آن برخی از ام سی‌های اولیه مدرسه قدیمی، از زنبور پرکار و مشکل دوگانه، دی جی‌هایی مانند گراند مستر فلاش و موفقیتهایی نظیر راک استدی کرو به نمایش درآمده بود.

پس از نمایش این فیلم نوازندگان خیابانی در پارک یویوگی به رقص بریک پرداختند. در فاصله بسیار کمی، کریزی ای به عنوان یک بی- بوی مطرح شد و او خود سرانجام راک استدی کرو ژاپن را تأسیس کرد و این در حالی است که دی جی برخورد که از صحنه پارک یویوگی برخاسته بود، تبدیل به یک دی جی شناخته شده جهانی شود. دی جی‌های بیشتری متعاقب آن مطرح شدند و شروع ظهور دی جی‌ها ۱۹۸۵ بود. یک سال بعد، باشگاهی برای تمامی هیپ هاپها در شیبویا افتتاح شد. در آن زمان شکی وجود داشت در این خصوص که زبان ژاپنی با توجه به نداشتن هجاهای تکیه بر و نیز به سبب آنکه پایان افعال آن بسیار متفاوت بود، برای ژانر رپ مناسب نباشد. با وجود این تعدادی از هنرمندان رپ، از جمله ایتو سیکو، چیکادو هارو، تینی پانکس و تاکاگی کان ظهور کردند.

در دهه نود، موسیقی جی رپ نوجوانان ظهور کرد و هیپ هاپ به جریان اصلی موسیقی ژاپن راه پیدا کرد. اولین کار موفق «Kon’ya wa Boogie Back» شا دارا پار بود. در سال بعد از آن، «دا.یو.نی.» و «مایکاً توسط ایست اند ایکس عرضه شدند. سرانجام هیپ هاپ در ژاپن به دو شکل تقسیم شد: هیپ هاپ ژاپنی نرمال و »سکسی« و یک شکل »ضعیف تری«، که بیشتر تحت تأثیر موسیقی آر اند بی قرار داشت و نام آن جی-اربن بود. گروهی که اغلب از آن به عنوان مبدع موسیقی جی-اربن یاد می‌شود، گروه ام-فلو (ای کی ای »مدیرایت فو) بود. آنها که در ابتدا از یک دی جی تنهای ژاپنی (دی جی تاکو) و یک ام سی (کلامی) کره ای- ژاپنی تشکیل شده بودند، یک خواننده دیگری به نام لیزا که نژاد پرویی- ژاپنی داشت، را به جمع خود اضافه کردند. آلبوم اول آنها، درخشش سیاره، در سال ۲۰۰۰ پخش شد و از آن زمان تاکنون برنامه‌های جی-اربن زیادی از جمله]] کریستال کی، ای وان، هارتس دیلز و نیز کارهای مشترکی با ستاره‌های پاپ ازقبیل نامی آمور، و بوآ پخش شدند. سایر برنامه‌های محبوب جی-اربن، مانند آر آی پی اسلای مینیز با ام-فلو کار شده‌است.

برای هنرمندان هیپ هاپ آسیایی دشوار است که بتوانند وارد جریان اصلی ایالات متحده آمریکا بشوند، اما در سال ۲۰۰۲ یک هنرمند رپچینی- آمریکایی به نام جین آئو- یونگ (که اغلب او را جین یا ام سی می‌شناسند) حادثه هیجان انگیزی را رقم زد. او در هفت هفته متوالی جایزه فری استایل فرایدی را در بت ۱۰۶ و پارک که برنامه‌ای مختص هیپ هاپ بود، از آن خود کرد و از مسابقات کناره گیری کرد. جین اعلام کرد که پس از پیروزی در نبرد در آخرین هفته با نشان راف رایدرز امضا می‌کرده‌است. توجه‌ها به او یبشترشد واین یک موفقیت بزرگ برای هنرمندان آسیایی-آمریکایی محسوب می‌شد. دو سال پس از آن، او آلبومی را به نام ئیرجین/راف رایدر تحت عنوان « مابقی رفتنی است » عرضه کرد. جین اولین آسیایی-آمریکایی بود که می‌توانست یک آلبوم تک نوازی را در جریان اصلی به اجرا بگذارد، هر چند که آلبوم چندان موفقیتی در بر نداشت. بسیاری از هواداران هیپ هاپ کمبود تبلیغات و به تعویق افتادن آلبوم به مدت هفت ماه را از جمله دلایل اصلی ناکامی آلبوم مزبور می‌دانند. درهای ورود آسیایی-آمریکایی‌ها به جریان اصلی اندکی باز بود، اما این اتفاق هنوزبه طور کامل رخ نداده بود.

خاورمیانه

هیپ هاپ اسرائیل در پایان دهه به تدریج شهرت و محبوبیت یافت، ستاره‌های زیادی از دو طرف فلسطینی ها تامر نافر ‍ و زیرزمینی ها یهودی پدیدار شدند؛ اگر چه برخی از آنها، از قبیل موک ای. به تبلیغ صلح و مدارا می‌پرداختند، دیگران احساسات خشونت گرایانه و ملی گرا را سر می‌دادند.

در ایران از سال های اوج این سبک رد آمریکا و به صورت عمده بعد از ترور توپاک شکور (۱۹۹۶) هیپ هاپ به نسل جدید جوانان ایران معرفی شد. سندی خواننده مرد مشهور ایرانی اولین آهنگ های هیپ هاپ فارسی خود رو در اواسط دهه ۹۰ میلادی ضبط و وارد بازار کرد و به واسطه دست یاقتن به این مهم اولین رپر فارسی خارج از ایران شمرده می شود و در ابتدای هزاره سوم جوانان با استعدادی در ایران به این سبک از موسیقی رو آوردند که اگر بخواهیم به قدیمی ترین آنها اشاره داشته باشیم می توان از بهرام نورایی (دیوار رکورد)، فرید سارگن ، سروش لشگری (هیچکس)، گروه زدبازی و گروه Holiday Records نام برد.

اروپا

هیپ هاپ برای اولین بار در سال ۱۹۷۹ در فرانسه ظاهر شد و هم‌زمان با آن، این ژانر در ایالات متحده نیز به موفقیت‌هایی دست یافت. تا سال ۱۹۸۲، حتی ایستگاه‌های رادیویی هیپ هاپ نیز پا به عرصه وجود گذاشتند که از آن جمله می‌توان به رپر دپر اسنپر اشاره کرد. همچنین دی جی دی نستی، که بعدها تبدیل به ستاره‌ای در این زمینه شد، اولین حضور خود را تجربه کرد. همان سال یک کنسرت بزرگ هیپ هاپ برگزار شد؛ رپ تور نیویورک، که توسط اروپا ۱ حمایت می‌شد و در آن آفریقا بامباتا، گراند میکسر دی اس تی، فب ۵ فریدی، آقای فریز و راک استدی کرو دیده می‌شدند.

هیپ هاپ تا سال ۱۹۸۳ به یکی از بخش‌های برجسته صحنه موسیقی فرانسه تبدیل شده بود. دی نستی «پانام سیتی رپین»، که در سال ۱۰۸۴ عرضه شده بود، اولین هیپ هاپ ثبتی فرانسه محسوب می‌شد. فرانسه شماری از ستاره‌های بومی، از قبیل (گروه) آی ای ام| آی ای ام و سوپریم ان تی ام را پرورش داد. البته مشهورترین هنرمند رپ فرانسوی یحتمل ام سی سولار سنگالی تباراست.

هیپ هاپ در اروپا هم درحوزه مردم قبائل قرار می‌گرفت و هم درحوزه مهاجران.

به عنون مثال، آلمان Die Fantastischen Vier مشهور و چندین اجراکننده آلمانی- ترک از قبیل (گروه رپ) کارتل بحث برانگیز را به وجود آرود.

هیپ هاپ سوئد در اواسط دهه هشتاد قرن ۲۰ ظهور کرد و تااوایل دهه نود شمار زیادی از« برنامه‌های نژادی سوئدی» از قبیل لوپ تروپ، «برنامه‌های مهاجران» مانند لاتین کینگز و برنامه‌های میکس شده همچون اینفینیت مس، هنگام ضبط به منظور استفاده در بازار داخلی، از انگلیسی به نوع رپ در « رینکبی سوئدی» که زبان آمیخته انواع مختلفی از زان ها است، تبدیل شد.

مشهورترین هنرمند رپ درایرلند دی جی کولی  است و در کنار وی Craz-e، بی- واندر و گروه‌هایی همچون انسان در برابر ماشین قرار دارد. ایرلند همچنین مجله هیپ هاپ خاص خود به نام «رپ ایرلند » را دارد که توسط دی جی احمد اجرا می‌شود.

مشهورترین هنرمندان رپ هلند آزدراپ پوزه که تمامی کارمندان آن اهل آمستردام هستند، پستمن، از کیپ ورد و سورینام است.

ایتالیا نیزهنرمندان رپ خاص خود، از جمله جووانوتی و آرتیکولو۳۱ را یافت و ملت آن به شهرت و سرشناسی دست یافتند؛ در حالی که صحنه لهستان با روی کار آمدن پی ام کول لی در ابتدای دهه شاهد هنرمندان بود.

دررومانی، بی. یو.جی. مافیا از پنتلیمون بخارست ظهور کرد و نشان آنها؛ یعنی رپ گنگ استا، مشابهت‌های زندگی در بلوک‌های آپارتمانی رومانی دوران کمونیستی را با پروژه‌های مسکن سازی در محله‌های آمریکایی نشان می‌دهد. گروه نشان خاص خود را برای تولید به نام کاسا دارد و به امضا و پخش آلبومهای هنرمندان به نام رپ از جمله؛ «مهست»، «گراسو اکس اکس ال»، «ام اند جی» و « ویلی» می‌پردازد. گروه]]پارازیتی [[تبدیل به یکی از محبوب ترینها در رومانی تبدیل شده‌است و اشعاری دارد که تمهای اجتماعی، سیاسی و ضد- سانسوری (آنها حتی ممکن است دارای ۲۰ سم ام ثبتی نشنان هیپ هاپ باشند، امضا کردن گروه رپ «آنونیم» و «اسپایک»- در ۲۰۰۶ چلو، مهم‌ترین تولید کننده پارازیتی آلبومی تحت عنوان « فابریکانت دو گانوی» عرضه کرد- سازنده ترش، که حضور میهمانی کیلارمی را نشان می‌دهد، گروه وو-تانگ کیلا بیز).

همچنین، R.A.C.L.A. (که در اصل رپرهای سفید به طور قانونی به هشدار فکر می‌کنند)، اولین گروه رپ بود که یک آلبوم هیپ هاپ رومانیایی عرضه کرد و در آن به موضوعات «اجتماعی» پرداخت. آن گروه هنوز هم وجو دارد و در سال ۲۰۰۵ پانزدهمین آلبوم خود را به نام «مهارت» به عموم عرضه کرد. در سال ۲۰۰۵، گروه رپ انفجاردیگری، زیل، آلبوم اول خود «چی وربال» (با تنها : دپيندي دو نوي«) را منتشر مي سازد كه با واكنش مثبت مردم مواجه مي شود. از آن زمان تاكنون، گروه نشان توليد خود، به نام اسناد چيل برادرز، را داشته‌است و با هنرمند مشهور »راگا- رپ«  پاچا من (که به خاطر همکاری موفقیت آمیزش با هنرمندان »رگای آفریقایی« از قبیل مووید و باپی براون و هنرمند هیپ هاپ بریتانیایی »بلک بیشاپ« از »ماب استارز« و »سی-رایم فامیلی کروز«) و شمار دیگری از هنرمندان همچون سابسمناتو (عضو گروه رپ صریح)، مایک پاو (یک هنرمند بسیار برجسته و مستعد موسیقی آر اند بی)و دیگر تولید کنندگان مشهور قرارداد امضا کرده‌است. آنها دومین آلبوم خود را به نام »چیل برادرز” در پاییز ۲۰۰۶ منتشر کردند.

صربیا به لطف وجود گروه رپ سندیکای بلگراد یکی از مشهورترین کشورها در زمینه رپ در اروپا محسوب می‌شود. آنها در وهله اول نماینده منطقه دورکول خود (گورنجی، دونجی دورکول، سیپکا، (uCAzaKInje)، ماج) و بلگراد، به عنوان یکی از بزرگ ترین شهرهای اروپایی هستند. گروه :۹ تا ۹۹ عضو« دارد، اما تنها تعداد اندكي از آنها در صحنه حضور پيدا مي كنند (فدجا، اسكابو، اوگي، داركو، ديجولو، ديجولو…). آخرين آلبوم آنهاًSVI ZAJEDNO» ، يكي از پرفروش ترين آلبومهاي سال ۲۰۰۵ بوده‌است. پوزدراو زا سينديكيلس!!! ديگر رپرها مانند ام سي جرتيك (جرا) و دي جولي (آنها گروه فول تريپ هستند) و گرواجس نیگروتین( بد کپی) مارچلو، (گروه رپ) وی آی پی و دیگر گروه‌ها نیز موثر هستند.

بوسنی خواننده‌های رپ مشهوری همچون ادو ماجکا، فرنکی، اونیور زالنی وجنیکی و… دارد.

ادو ماجکا یکی از مشهورترین خوانندگان رپ بالکان است. او در مورد جنگ بوسنی و نیز وضعیت کنونی بوسنی آهنگهای فراوانی دارد. او مثل خیلی‌های دیگر اصالت بوسنیایی و کرواتیایی دارد. فرنکی یک خواننده رپ میهن‌پرست است. او عاشق بوسنی بوده و یکی از اعضای دوستداران بوسنی و هرزگوین می‌باشد. در اواخر دهه نود، با به عرصه آمدن ترم ۱۱ و بولسنا براکا و سایر خوانندگان رپ که بر مسائل اجتماعی تمرکز کرده بودند، موسیقی رپ به محبوبیت فراوانی رسید. در بلغارستان نیز در اواخر دهه نود، گروه “کله لاستیکی‌هاً (گومنی گلاوی) شکل گرفت که اعضای آنرا میشو شامارا، دربن جی، کونسا و چند تن دیگر تشکیل می‌دادمد. کشور همسایه یعنی یونان نیز در اوایل دهه نود به کاروان هیچ‌هاپ پیوسته بود. در آن روزها، گروه‌هایی همچون پیش می‌رویم جریان رایج را تحت سلطه خود داشتند (که با نشان هیپ‌هاپ افسانه‌ای دف جم شناخته می‌شدند) و در همین حال تسالونین پیشتاز سیفو ورسز در میان اسامی زیرزمینی برتر قرار داشت ( جالب توجه اینکه، او یکی از معدود هنرمندان هیپ‌هاپ یونان بود که گستره کارش فراتر از مرزهای یونان رفته بود).

از سال ۲۰۰۰ خوانندگان رپی همچون دیزی رذل، زنجیر زرنما، گرنی مک و همی در بریتانیا پا به عرصه گذاشتند. از دیگر خوانندگان مشهور رپ در بریتانیا می‌توان به مالیات مخ و جست اشاره کرد.

آمریکای لاتین

در پورتوریکو، ویکو سی به عنوان اولین خواننده رپ اسپانیایی زبان پا به عرصه گذاشت و کارهای ضبط شده او سرآغاز همان چیزی بود که بعدها با نام رگائتون شناخته شد. در سال ۱۹۸۹ وقتی ویکو سی با آلبوم فوق موفق خود یعنی «آخرین قسمت» وارد جدول خواننده‌های محبوب شد و شهرتی جهانی بدست آورد، رپ در پورتوریکو به اوج محبوبیت خود رسید.

در طی متنوع شدن جریان رپ در دهه نود، سانتی وای سوس دوندس و لیسا ام مشترکا آلبومی (به نام «سوی چیکیتو») منتشر کردند که به تولد مرن‌رپ که تلفیقی از هیپ‌هاپ و مرن‌گو بود، منجر شد.

در مکزیک، محبوبیت هیپ‌هاپ با موفقیت کالو در اوایل دهه نود آغاز شد. بعدها در طی همین دهه با حضور گروه‌های رپ لاتینی همچون تپه سرو در جدول گروه‌های موسیقی آمریکا، گروه‌های رپ‌راک مکزیکی همچون کنترل ماچته در سرزمین مادری خود به اوج رسیدند.

و بدین‌ترتیب با موفقیت گروه‌هایی همچون تپه سرو، فرهنگ هیپ‌هاپ و رپ در آمریکای جنوبی محبوبیت یافت. گروه‌هایی همچون تیرودیگارسیای شیلیایی که زمانی محبوبیتشان نه تنها در شیلی بلکه در پرو، کلمبیا، مکزیک و پورتوریکو کشیده شده بود، کم‌کم از دور خارج شدند.

برگزاری یک کنسرت سالانه هیپ‌هاپ در آلمار هاوانا در سال ۱۹۹۵، به محبوب شدن هیپ‌هاپ کوبایی منجر شد. بدلیل حمایت رسمی دولت از موسیقی‌دانها، محبوبیت هیپ‌هاپ اندک اندک در کوبا افزایش یافت.

در ۲۰ سال اخیر، هیپ‌هاپ در برزیل محبوبیت روزافزونی پیدا کرده و در آنجا به “هیپی‌هاپی لقب گرفته‌است. پسرها و دخترها، دی‌جی‌ها، رپی‌ها و نویسندگان مطالب رودیواری، بطور سنتی در قالب آنچه که به بطور سنتی به آن دسته می‌گویند خود را ساماندهی کرده‌اند. این گروه‌ها همچنین خدمات اجتماعی انجام می‌دهند و در تلاشند تا با جذب جوانان محله‌های خود، آنها را به انجام فعالیت‌های هنری و بیداری اجتماعی ترغیب کنند.

آفریقا

در اوایل دهه نود، رقص بریک اولین جنبه از فرهنگ هیپ‌هاپ بود که به آفریقای جنوبی راه یافت، جاییکه در آن دسته صدای سیاه پیش از روی آوردن به رپ در دهه نود فرهنگ هیپ‌هاپ را براه انداخته بود. رپی‌های صدای سیاه که کار خود را از ۱۹۸۹ آغاز کرده بودند دولتآپارتایدوقت را به جایی کشاندند که کا آنها را ممنوع کرد و این ممنوعیت تا سال ۱۹۹۳ ادامه یافت. پس از آن آفریقای جنوبی در کلوا که تلفیقی از دیار بود سبک متمایز خود را خلق کرد.

در نقطه دیگری از آفریقا، موسیقی تلفیقی ام‌بالاکس سنگالی‌ها محبوبیت روزافزونی بدست می‌آورد و در همین حال در تانزانیا، گروه‌های بونگو فلاوا همانند اکس پلاتساز، هیپ‌هاپ را با تاراب، فیلمی و سایر سبک تلفیق می‌کردند بدون اینکه کانگولز ماکوما را فراموش کنند.

کانادا

در اواخر دهه ۸۰، مرز شمالی آمریکا یعنی کانادا به یمن وجود ماسترو فرش وس هنرمند رپی، شاهد رشد محبوبیت هیپ‌هاپ شد. آلبوم بی‌همتای او به نام «بگذار ستون فقراتت غلط بخورد» به مدت بیش از یک سال در صدر آهنگ‌های پرفروش بود. در اوایل دهه نود، هنرمندان بیشتری همچون مکی می و اراذل خود را در عرصه موسیقی شهری روبه‌رشد کانادا که پیشینه آنرا باید در تورنتو و ونکوور جستجو کرد، نشان دادند. اخیرا، خوانندگان رپی همچون چوکلر، سقراطی‌ها، مهتر کلیسا، اتحادیه شکلات‌فروشان، هاف«مک سان»راین، جی‌جاق‌های سیاه، سنگ جواهر و کی-اوس نامهایی هستند که از عرصه موسیقی شهری کانادا به خانه‌های مردم راه یافته‌اند، هرچند که این سبک‌ها نتوانسته‌اند در جریان متداول رایج در مرز جنوبی یعنی آمریکا، به جایگاه قابل توجهی برسند.

استرالیا

درحالیکه هیپ‌هاپ استرالیایی در اصل از نوع آمریکایی آن بسیار فاصله گرفته، از اوایل دهه نود یک سبک محلی متمایز در این کشور شکل گرفته‌است. حمایت ایستگاه‌های رادیویی [بویژه ایستگاه پرنفوذ رادیو جوان تریپل جی) و تعیین جایزه شهری در جشنواره سالانه جوایز آریا، برخی از رویدادهایی هستند که به خلق چهارمین آلبوم گروه گانگسترهای بالای تپه با نام جاده سخت منجر شد که در سال ۲۰۰۶ در صدر جدول رسمی آلبوم‌های موسیقی استرالیایی قرار گرفت. این اولین باری است که هیپ‌هاپ استرالیا در عرصه موسیقی مستقل، با چنین اقبالی مواجه می‌شود. گانگسترهای بالای تپه در سطح ملی یکی از موفق‌ترین‌ها به شمار می‌آیند و کارهای آنها توسط آبیس رکوردز که بزرگ‌ترین شرکت هیپ‌هاپ مستقل در استرالیا بوده و متعلق بهپگز هنرمند است، توزیع می‌شود. از دیگر هنرمندان سرشناس هیپ‌هاپ در استرالیا می‌توان به گله، دست‌وپا چلفتی‌ها و تی زد یو اشاره کرد.

اگرچه هیپ‌هاپ استرالیایی در اصل از هیپ‌هاپ آمریکایی ریشه گرفته اما این دو سبک تا حد زیادی از هم فاصله گرفته‌اند. هیپ‌هاپ استرالیا اغلب خیلی رک است و به دلیل آنکه بر ترانه‌هایی با مضامین تند سیاسی تمرکز یافته و از موضوعات سطحی پرهیز می‌کند، از اینکه در نقطه مقابل هیپ‌هاپ آمریکایی قرار گرفته به خود می‌بالد. یکی از آهنگ‌های دست‌وپا چلفتی‌ها (هیپ‌هاپ ساحل غربی آمریکایی) به غرور غربی، آشکارا کنایه می‌زند، «من بچه طرف دیگر شهرم، اینو تو مخت فرو کن (سمت غربی!) چه فرقی می‌کنه؟ رپ گانگستری نیست! اگه فکر می‌کنی جون سخت‌تری ممکنه دل‌درد بگیری، ممنون می‌شم اگه گورتو گم کنی- ذکاوت‌های حرفه‌ای کوفتی، شبی یکی بالا بنداز». ماهیت سازمان‌یافته هیپ‌هاپ استرالیایی و فکری که در پشت ترانه‌نویسی‌های آن نهفته‌است در نهایت آنرا در نقطه مقابل همتای آمریکایی‌اش قرار می‌دهد.

زلاند نو

بسیاری از ستاره‌های بزرگ هیپ‌هاپ زلاند نومائوری یا جزیره‌نشینان اقیانوس آرام هستند. هنرمندان شاخص هیپ‌هاپ این کشور از دهه ۹۰ عبارت‌اند ازوحشی، چه فو، نسیان میستیک و کاتب که آلبوم‌ها یا آهنگهای همگی آنها در سال ۲۰۰۴ در صدر جدول قرار داشت و برنامه‌های آنان نیز که توسط بزرگ‌ترین تهیه کنندگان این عرصه ساخته شده، جز مشهورترینهاست.