موتسارت

موتسارت در 27 ژانویه سال 1756 در شهر سالزبورگ اتریش كه یكی از مهمترین مراكز فعال هنری بویژه موسیقی در عصر خود بود، دیده به جهان گشود.

پدر موتسارت یك كاتولیك متعصب بود كه در دربار اسقف آن زمان كار می كرد و شهرت بسیاری نیز در نوازندگی ویلن در زمان خود داشت اما با دیدن نبوغ پسر خود در دوران كودكی بر آن شد كه كار خود را رها و تمام وقت را صرف آموزش موسیقی به پسرش كند.

دادن لقب نابغه موسیقی به این اسطوره موسیقی جهانی بی علت نیست، زیرا او در هفت سالگی نخستین سمفونی و در 12 سالگی نخستین اپرای كامل خود را نوشت و نقطه مثبت این موسیقیدان خلق آثار برجسته در گونه های مختلف موسیقی همچون، سمفونی، سونات، كوارتت و اپرا بود.

زندگی موتسارت با سفر در جریان بود، وی از همان دوران نوجوانی برای اجرای موسیقی به همراه پدر به نقاط مختلفی همچون مونیخ، لاهه، لندن، پاریس و بولونیا سفر كرد كه سه سال به طول انجامید.

وی در 17 سالگی به وین سفر كرد كه حاصل این سفر خلق سمفونی شماره 25 و 29 بود و موجب شد چند سال بعد وی به عنوان رهبر اركستر اسقف سالزبورگ مشغول به كار شود.

اعمال نفوذ اسقف در سلایق موسیقی وی موجب شد كه از كار خود استعفا دهد و برای یافتن شغلی آزاد به وین شهر موسیقیدانان سفر كند اما آرزوی موتسارت برای پیدا كردن شغلی دائمی هیچگاه برآورده نشد.

موتسارت طی دوران عمر كوتاه خود 41 سمفونی نوشت كه در كنار تكنیك، به تاثیر ملودی توجه ویژه ای داشت كه از این بین می توان به سمفونی 38 و 40 معروف ترین آثار وی در این فرم موسیقی است، اشاره كرد.

 27كنسرتو پیانو، پنج كنسرتو ویلن، چهار كنسرتو هورن، 19 سونات پیانو، چهار فانتزی، كنسرتوهایی برای سازهای ابوا، فاگوت، فلوت و هارپ و تعدادی سرناد از دیگر آثار شاخص این موسیقدان برجسته دوره كلاسیك است.

بخشی از شهرت آمادئوس موتسارت به سبب ساخت اپراهای قدرتمند است كه از این بین می توان به اپرای ‘دون ژوان’ و ‘فیگارو’ اشاره كرد كه در سفر وی به پراگ مورد استقبال مردم این شهر قرار گرفت.

‘مس'(نوعی فرم موسیقایی) های ساخته شده توسط این موسیقیدان اكنون نیز مورد توجه جهانیان است كه مشهورترین آنها می توان از ركوئیم مس یاد كرد كه وی از كاركردن تا آخرین ساعات زندگیش بر روی این اثر دریغ نكرد و البته نیمه كاره ماند كه شاگرد برجسته اش ‘فرانز خاویر ساسمایر’ این قطعه را به اتمام رساند.

ولفگانگ آمادئوس موتسارت، روزهای آخر عمر خود را در فقر سپری كرد و سرانجام به علت تب روماتیسم حاد در پنجم دسامبر سال 1791 در 35 سالگی در گذشت و در گور دستجمعی كه مخصوص فقیران بود بدون مراسم تشیع و دور از چشم مردم به خاك سپرده شد.