نسیم دوش به دل بوی آشنا آورد
چه آشنا تب و لرزی به غمسرا آورد
بقای عمرِ گرانم فدای خاطرِ دوست
که خود نیامد و جانی به جانِ ما آورد
چه خوش که خاکِ رهش برتنِ نسیم افتاد
که دوش بر سرِ جان تاجی از طلا آورد
نیازِ دل چه به دنیا و آخرت ، زاهد
چو هر دو را به نسیمی درین سرا آورد
ببوس پنجه ِعشق و نه دست ِ زُهد که من
در آتش افکنم این تن اگر شفا آورد
ز تلخی می ِ خامت سخن مگو ساقی
به لب نگر که نگارم شکر مرا آورد
مگر به جای خدا دلبرم نشست آنشب
که جان ِ تازه برین عمر ِ بینوا آورد
خوراک ِروز و شبِ دل شد اشک و خون جگر
بنازم آن غم ِ عشقی که اشتها آورد
چو سوخت شمع ِشب هنگام جان سپردن گفت
که آذر اینهمه سوز ِ دل از کجا آورد
مسعود آذر
