20 فقط مال خداست!

اگر از روز اول تولد به بچه ات سفت و محكم نچسبی و از او غفلت كنی ، به رابطه مادر و فرزندی لطمه می زنی ، اگر از ۳ سالگی به او زبان دوم یاد ندهی ، بزرگتر كه شد،

یادگیری زبان دوم به مراتب برایش مشكل تر خواهد بود ، اگر در كلاسهای ریاضی فوق برنامه ثبت نامش نكنی ، پایه اش ضعیف می شود و در دبیرستان نمی تواند موفق شود و اگر از دبستان برای یادگیری اصول تست زنی برایش معلم نگیری و به كلاس نفرستی ، امیدی به پیروزی اش در رقابت كنكور نداشته باش.

این حرف ها را می شنوی و فكر می كنی فرصتی برای تغییر دادن وضع بازی وجود ندارد. برنده ها می نشینند و بازنده ها می ایستند.
وقتی برای فكر كردن نیست. در بازی صندلی ، شما نمی توانید یك صندلی را با بهترین دوست خود تقسیم كنید. با سریع تر و آرامتر دویدن امتیازی نصیب شما نخواهد شد و نمی توانید با بحث و جدل صندلی را از دست كسی بیرون بیاورید.براستی چه عاملی سبب می شود یك والد روشنفكر، منطقی و عاقل ، به گونه ای هراسناك و اضطراب انگیز بر این باور باشد كه اگر بچه خود را به جلو نراند، فرزندش در رقابت بی امان جامعه امروزی عقب می ماند؟

جامعه ما را مجبور می كند به بچه خود فشار بیاوریم یا ما اطمینان نداریم فرزندمان بدون كمك ما به موفقیت برسد؟ شاید هم نگران این هستیم از پاداش هایی كه نصیب دیگر بچه ها می شود، بی بهره بماند و نتواند خود را با معیارهای جهانی برابر كند.
راستش گاهی اوقات ، ما خود را آنچنان با فرزندانمان همانند می كنیم كه برایمان مشكل است نیازهایمان را از نیازهای آنها جدا كنیم. آنها را به جلو می رانیم چون موفقیت آنها را موفقیت خودمان می دانیم. می خواهیم بر همه فعالیت های فعالیت های كودكمان نظارت داشته باشیم تا ناخواسته دست از پا خطا نكند.مطمئن شویم آیا بموقع از خواب بیدار می شود، به كارهایش می رسد، درسش را را دان نظارت داشته باشیم تا ناخواسته دست از پا خطا نكند.مطمئن شویم آیا بموقع از خواب بیدار می شود، به كارهایش می رسد، درسش را را درست می خواند؟ چه جایگاهی در كلاس و مدرسه خود دارد؟

مرتب تكالیفش را چك می كنیم و مراقب هستیم ناهارش را سر وقت بخورد و لباسها و وسایلش را سر جای خود بگذارد. هم دلسوزیم و هم منظور بدی نداریم.می خواهیم بچه ما همیشه اول باشد، اما هیچ وقت فكر نمی كنیم با این رفتارها او را مضطرب و نگران و فشار شدیدی بر او وارد می كنیم كه ممكن است پا پس بكشد.

هرگز به او فرصت نمی دهیم شكست را تجربه كند، چون احتمالا بارها خودمان تجربه اش كرده ایم و نمی خواهیم او راه رفته ما را دوباره طی كند غافل از این كه بسیاری از موفقیت های ما به دنبال شكست ها نصیبمان شده است.این بار می خواهیم بچه ما از همان اول ، راه درست را انتخاب كند و همانند یك انسان عاقل و پخته رفتار كند و معتقدیم آنچه می گوییم درست و صحیح است چون همه دارند این كار را انجام می دهند… ما والدین به اصطلاح خوبی هستیم ، اما رفتارمان اعتماد به نفس و استقلال فرزندان را از میان می برد. فرزند ما باید در همه چیز اول باشد، اما مگر چنین چیزی امكان دارد؟

مگر شما خودتان همیشه در همه چیز اول بوده اید كه حالا انتظار دارید فرزند شما این گونه باشد؟! یك نمره پایین در كارنامه آنقدر خشمگینتان می كند كه از بقیه نمرات غافل می شوید.شاید تصور یك هنرمند كه در درس علوم و ریاضی اول نباشد، برایتان مشكل است كه نمره ۱۹ نقاشی و ادبیات او را فراموش می كنید.

ترم بعد فرزند شما نه تنها در درس ریاضی و علوم اول نشده بلكه در نقاشی و ادبیات هم دیگر زبانزد و ممتاز نیست.برایش معلم می گیرید و به كلاس فوق العاده می فرستید، حق تماشای تلویزیون ندارد، میهمانی تا پایان ترم ممنوع ، دایم ضعف درسی او را گوشزد می كنید، مبادا فراموش كند كه باید بیشتر درس بخواند و تلاش كند و او دیگر لذتی از درس خواندن نمی برد و فقط به نمره ۲۰ فكر می كند.این همان چیزی است كه شما از او انتظار دارید. مدرسه از او می خواهد و جامعه تحسینش می كند تا تلاش خود را بكند و همیشه جزو بهترین ها باشد. ترم بعد به او می گویید كارنامه اش وحشتناك است و بازهم نتوانسته موفق شود. او فكر می كند نمره ۱۷ چقدر وحشتناك است كه خشم و غضب شما را چندین روز متوالی بر خانه حاكم كرده است.او همواره به دنبال لحظه ای است تا آرام بگیرید و نمرات دیگر را هم نشانتان دهد. در كارنامه وحشتناك او ۱۹بود، ۲۰هم بود، اما شما ندیدید.

منبع: روزنامه كیهان