شعر کودکانه حسنی ما یه بره داشت

شعر کودکانه حسنی ما یه بره داشت “

حسنی ما یه بره داشت

بره شو خیلی دوس میداشت

بره ی چاق و توپولی ، زبر و زرنگ و توقولی

دس کوچولو ، پا کوچولو ، پشم تنش کرک هلو

خودش سفید ، سمش سیا ، سرو کاکلش رنگ حنا

بچه های این ور ده ، اون ور ده ، پایین ده ، بالای ده

همگی باهاش دوس بودن

صبح که میشد از خونه در می اومدن

دور و برش جمع می شدن ، پشماشو شونه می زدن

به گردنش النگ دولنگ ، گل و گیله های رنگارنگ

حسنی ما سینه اش جلو سرش بالا قدم میزد تو کوچه ها نگاه میکرد به بچه ها

یه روز بهار

باباش اومد تو بیشه زار

داد زد : اهای حسن بیا کجایی بابا ؟

بره تو بیار ، خودتم بیا

قیچی تیز

پشم سفید

بره رو گرفت ، پشماشو چید

بره ی چاق و توپولی ، زبرو زرنگ و توقولی

شد جوجه ی پر کنده

همگی زدن به خنده

پیشیه میگفت : تو بره ای یا بچه موش لخت راه نرو یه چیزی بپوش

حسنی ما

شونه اش بالا

سرش پایین قدم میزد تو کوچه ها

نگاه میکرد روی زمین

ننه ی حسن دوون دوون اومد بیرون

پشما رو بسته بسته کرد

سفید و گلی دو دسته کرد

ریسید و تابید و کلاف کرد

شست و تمیز و صاف کرد

منظم و مرتب

پیچید توی چادر شب

یه جفت میل و یه مشت کلاف

حالا نباف و کی بباف

ننه حسن سر تا سر تابستون

نشسته بود تو ایوون

بی گفتگو ، بی های و هو

برای حسن لباس میبافت

فصل زمستون که رسید بارون اومد ، برف بارید

حسنی ما ، لباسو پوشید خرامون اومد میون میدون

حیوونا شاد و خندون

خانمی گفت : لباس حسن عالی شده قشنگ تر از قالی شده

پیشیه میگفت :‌لباس حسن قشنگه مثل پوست پلنگه

ببعی میگفت : بع ، سرده هوا ، نع

اما حسن ، لباس به تن ، خنده به لب

شونه شو داده بود عقب

میون برف بارون قدم میزد تو میدون

باباش بهش نیگاه میکرد دود چپق هوا میکرد

ننه ش میگفت : ننه حسنی ماشالله چشم نخوری ایشالله

مرحوم منوچهر احترامی