نقد بازی Outlast “
هر جا صحبتی از Outlast می شود همه به Indie یا مستقل بودن آن اشاره می کنند و بحث های تکراری صورت می گیرد. خودم هم قبلاً همین حرف ها را زده ام پس زیاد مقدمه چینی نمیکنم، فقط همین را بدانید که Outlast یک بازی ترسناک و تولید شده توسط یک استودیوی مستقل به نام Red Barrels است که در آن تنها باید بگردید و یا فرار کنید؛ هیچ مبارزه ای در کار نیست.
داستان در نگاه اول بسیار سر راست به نظر می آید. شما در نقش یک روزنامه نگار به نام Miles Upshur هستید که تصمیم می گیرد به یک تیمارستان مرموز رفته و پرده از حقایق پنهان آن بردارد. همه چیز برای یک بازی ترسناک این سبکی آماده به نظر می رسد. شروع بازی هم به ایجاد این حس کمک می کند. اولین صحنه ای که بازی کن می بیند داخل یک اتوموبیل در حال حرکت آن هم در یک شب سرد و تاریک و به سمت این تیمارستان است. نمای خانه کم کم از دور دیده می شود و ناخودآگاه احساس نا امنی به بازی کن القا می گردد. وقتی وارد حیاط تیمارستان می شوید و خودرو های زرهی متروکه را می بینید، دیگر مطمئن می شوید که اتفاقاتی در حال افتادن هستند.
داستان به همین ترتیب ادامه می یابد و با شخصیت های دیگری هم در طول بازی رو به رو می شوید. بحث به چالش کشیدن مذهب و منطق هم مانند دیگر فیلم ها و بازی های این شکلی وجود دارد ولی زیاد نمیخواهم وارد آن شوم. داستان بازی به گونه ای است که چیز جدیدی برای گفتن ندارد ولی شما را به ادامه بازی جذب می کند. در اواخر بازی بعضی افشای حقایق هم وجود دارد که نسبتا راضی کننده است اما مشکل اصلی در پایان بازی است. به شخصه بعد از آن همه دردسر و گشت و گذار در تاریکی، منتظر پایانی بودم که تحمل این سختی ها را توجیه کند ولی اصلا راضی کننده نبود. متاسفانه سازندگان تصمیم گرفته بودند تا با یک پایان شوکه کننده بازی را تمام کنند که به نظر من چندان جالب از آب در نیامده است. مهم ترین مشکل من با پایان این است که دلایل منطقی کافی برای آن وجود ندارد که بخواهم خودم را توجیه کنم که چرا آن اتفاق افتاد! شاید در وقتی دیگر در مورد پایان بازی به طور جداگانه مطلبی بنویسم ولی اینجا جایش نیست.
برسیم به گیم پلی بازی که برای یک استودیوی تازه تاسیس که اولین بازی اش است، بسیار خوب است. همان طور که در اول نقد گفتم هیچ مبارزه ای در کار نیست و تنها چیزی که شما در دست دارید یک دوربین فیلم برداری است. دوربین بازی اول شخص است و وقتی دوربین را فعال می کنید تنها یک کادر مربعی شکل وسط صفحه می آید و باعث اذیت شما می شود و کمی هم رنگ بندی صفحه را عوض می کند. البته استفاده از آن اجباری نیست ولی اگر بخواهید شخصیت اول بازی نسبت به صحنه هایی که در بازی می بینید عکس العمل نشان دهد باید دوربین روشن باشد. به کمک قابلیت دید در شب دوربین هم می توان مناطق تاریک را بهتر راه یابی کرد. این که باتری این دوربین در حالت دید در شب خالی می شود و باید از محیط بازی باتری پیدا کنید به جذابیت های بازی افزوده است. از طرفی به خاطر ترس و تاریکی مجبورید از آن استفاده کنید و از طرف دیگر هم در صورت تمام شدن باتری باید دنبال باتری های بیشتر باشید و این یعنی باید مناطق ترسناک بیشتری را بگردید. اگر ایده دوربین طور دیگری پیاده می شد بهتر بود چون بدون دوربین صحنه ها بهتر دیده می شوند.
اساس گیم پلی بازی گشت و گذار در راه رو ها و مناطق مختلف این تیمارستان است. برای همین برخی حرکات خاص برای شخصیت اول بازی تدارک دیده شده است که هر از چند گاهی از آنها استفاده می کند. مانند پریدن از روی مانع، پرش و گرفتن لبه سکوها، عبور از بین دو جسم که فاصله کمی از هم دارند و حرکات این چنینی که به خصوص در صحنه های فرار از دست بیماران روانی هیجان خاصی به شما خواهند داد. پاها و دستان شخصیت اول بازی هم کاملا طراحی شده اند و اگر نزدیک دیوار شوید به زیبایی خواهید دید که چگونه دستان شخصیت اول به دیوار کشیده می شود یا وقتی بنشینید کاملا می توانید نشستن و حرکت او را ببینید که به جرات می توان گفت در حد Battlefield 3 است! یکی دیگر از نکات جالبی که به چشمم خورد نحوه کج شدن از کناره های دیوار برای دید زدن بود. وقتی در کنار دیوار به جلو حرکت می کنید اگر به انتهای آن برسید خود به خود حرکت شما قطع می شود و با زدن دکمه های E یا Q شخصیت اول بازی به زیبایی کج می شود و راه رو های اطراف را دید می زند. همچنین هنگام فرار از دست بیماران روانی در آن هیجان که صدای نفس نفس های بیماران می آید می توان با زدن Q در همان حالت دویدن به عقب نگاه کرد که بسیار ایده خوبی است و به سینمایی تر شدن بازی کمک شایانی کرده است.
یکی دیگر از راه های خلاص شدن از دست دشمنان پنهان شدن است. بعد از کمی دویدن و ایجاد فاصله مناسب می توانید وارد کمد هایی که در هر اتاقی پیدا می شوند، شوید و منتظر بمانید تا دشمن مورد نظر کمی اطراف را بگردد و شرش را کم کند. البته ممکن است شما در کمد مخفی شده باشید و او هم دقیقا همان کمد را باز کند و شما را پیدا کند که در این صورت بدشانسی نصیبتان شده است زیرا به نظر می رسد این انتخاب کمد توسط دشمنان شانسی باشد.
بدون شک بهترین بخش بازی صداگذاری آن باشد. صدای نفس نفس زدن شخصیت اول بازی در مواقعی که می ترسد یا وارد مناطق تاریک می شود بسیار جالب است. صدای شخصیت های منفی و رعایت شدن تن صدای آن ها در شرایط مختلف، افکت های صدایی که در پس زمینه پخش می شود و موزیک های بازی همگی ثابت می کنند که تیم صداگذاری بازی یک تیم کاربلد هستند. از نظر گرافیکی هم بازی در سطح خوبی قرار دارد. هر چند ممکن است اتاق ها شبیه هم به نظر برسند ولی بعضاً راهتان به مناطقی باز می شود که طراحی جالبی دارند. برای مثال وارد اتاقی می شوید که یک نفر بدون هیچ صدایی جلوی یک پنجره بزرگ ایستاده و تا یک قدم جلو می گذارید رعد و برق پر سر و صدایی می زند و صحنه جذابی به وجود می آورد.
شاید همین که صحبت در مورد ترسناک بودن یا نبودن بازی را به انتهای نقد گذاشته ام خودش نشان بدهد که بازی چندان هم ترسناک نیست! در حقیقت طراحی بیماران روانی و افرادی که شما را دنبال می کنند و باید از دست آن ها فرار کنید اصلا ترسناک نیست. حتی طراحی روحی که در تاریکی مطلق به سمت شما می آید و شما تنها صدایش را می شنوید هم ترسناک نیست. در یک صحنه به سمتی دیگر پیچیدم و در حالی که انتظارش را نداشتم این روح ملعون را دیدم که به سمتم می آید ولی دریغ از یک ذره ترس! چندین بار هم ممکن است به خاطر ناگهانی پریدن دشمنان به سمتتان بترسید که شبیه لذت های زودگر است! تنها مواقعی که چند نفر دنبالتان هستند و باید از دست آن ها فرار کنید ممکن است استرس بگیرید.
در کل Outlast یک تجربه چهار پنج ساعته خوب است که سرش به تنش می ارزد. هرچند ممکن است آنطور که نمایش های قبل از انتشار میخواستند نشان دهند، ترسناک نباشد ولی صحنه ها و تجربیاتی در دل آن نهفته است که امتحان کردنش را به همه پیش نهاد می کنم. Red Barrels نشان داد با آنکه استودیوی تازه تاسیسی است ولی کارکنان خوبی دارد. به شدت منتظر پروژه های بعدی این شرکت و شاید هم Outlast 2 هستم.
منبع : بازی وود
