تاریخچه استفاده از سلاحهای شیمیایی –
انسان ها، با کمال تاسف در طول تاريخ از تکنولوژي هاي در دسترس شان براي کشتار، نابودي و مقاصد منفعت طلبانه، بارها و بارها استفاده کرده اند. دقيقا نمي توان مرز زماني مشخصي براي جنگ هاي بيولوژيک ميکروارگانيسم ها و ساير عوامل در جنگ تعيين کرد. آدمي از روزهاي اول زندگي بر روي کره خاکي، همواره درصدد بوده که به گونه اي، بر هم نوع خود غلبه کند و براي اين منظور از همه امکانات موجود در دسترس خود بهره مي گرفت. سرخ پوستان آمريکا با سابقه تمدن 5000 ساله، همواره در جنگ، تيرهاي خود را آغشته به سم مي کردند. در 300 سال پيش از ميلاد مسيح، آلودگي چاه هاي آب دژها، قلعه ها و شهرها، يکي از روش هاي موثر براي از پاي درآوردن دشمن و سربازان و مردمان در بين يوناني ها بوده است. در جنگ هاي قرون وسطي، با بکارگيري منجيق ها براي پرتاب اجساد آلوده حيوانات و انسان ها به داخل دژهاي محاصره شده استفاده مي شد که اين عمل باعث ترس و بيماري در ميان مردم محاصره شده گرديد. سال 1763 ميلادي، نقطه عطفي در تاريخچه جنگ هاي بيولوژيک مي باشد؛ زيرا در اين سال، يک تغيير مهم در کاربرد اين عوامل در جنگ ها به وقوع پيوست؛ به عبارت ديگر در اين سال ارتش آمريکا(اروپايي هاي مهاجر) از عامل بيماري آبله به عنوان يک سلاح براي قوم کشي سرخ پوستان بومي آمريکا استفاده کرد.
آنها با انتشار عامل بيماري آبله از راه دادن پتوهاي آلوده به ويروس، سبب کشتار وسيعي در بين بوميان سرخ پوست شد. در سال 1915، در طي جنگ جهاني اول، آلمان ها به کاربرد عامل بيماري و با در ايتاليا و طاعون در پترزبورگ روسيه متهم شدند. انگليسي ها نيز ادعا نمودند که آلمان ها در طول جنگ از بمب هاي حاوي طاعون استفاده نمودند و فرانسوي ها مدعي بودند که آلمان ها عروسک ها و آب نبات هاي آلوده به عوامل ميکروبي را بر روي روماني ريختند.
کنفرانس خلع سلاح ژنو
در سال 1925 در کنفرانس خلع سلاح ژنو، عهدنامه اي(پروتکل منع کاربرد سلاح هاي شيميايي و بيولوژيک) به تصويب 40 کشور جهان رسيد. مشکل عمده در ارتباط با ممنوعيت ذکر شد در پروتکل ژنو اين بود که هيچ اشاره اي به ممنوعيت ساخت، توليد، ذخيره سازي، آزمايش، نقل و انتقال و خريد و فروش اين گونه سلاح ها نشده بود. از اين روي بود که در کمتر از دو دهه پس از تصويب اين قانون، جهان شاهد کاربرد وسيع تر اين گونه سلاح ها در جنگ جهاني دوم و پس از آن بود که منجر به کنوانسيون 1972 ژنو، مبني بر ممانعت از توسعه، توليد و ذخيره سازي سلاح هاي باکتريولوژيک(بيولوژيک) و توکسيني(سمي) و کاربرد آن ها گرديد. کشورهاي شرکت کننده در اين کنوانسيون متعهد شدند که عوامل بيولوژيک جنگي خود را نابود کنند و يا همه آن ها را براي مقاصد صلح جويانه، تغيير کاربري دهند که البته اين کنوانسيون در سال هاي آتي، به دفعات، حول محورهاي فوق و پروتکل الحاقي، بازنگري و بررسي شد. با اين حال، توليد و بکارگيري سلاح هاي شيميايي و ميکروبي در چند دهه اخير، از سوي کساني که خود مدعي خلع اين سلاح ها هستند، هم چنان ادامه داشته و قربانيان اصلي اين سلاح، مردم بي دفاع هستند.
بکارگيري سلاح هاي شيميايي عليه ايران
در طول هشت سال جنگ تحميلي عراق عليه ايران، بسياري از كشورها از کمک به عراق در اين جنگ به صورت مکرر دريغ نکردند. نقض حقوق بين الملل نيز هم از سوي خود دولت عراق که از سلاح هاي شيميايي و ميکروبي در جنگ استفاده کرد و هم از سوي کساني که دولت عراق را با اين گونه سلاح هاي ممنوعه مجهز مي کردند، صورت گرفت. در تاريخ هفت و هشت تيرماه 1366 هجري شمسي، هواپيماهاي بمب افکن عراقي با بمب هاي شيميايي به چهار نقطه پر ازدحام و متراکم جمعيتي شهر سردشت حمله کردند و زن و کودک و خرد و کلان مردم بي گناه آن شهر و اطراف آن را آماج گازهاي کشنده و دهشتناگ شيميايي قرار دادند. لذا هشتم تيرماه، به عنوان روز ملي مبارزه با سلاح هاي شيميايي و ميکروبي نام گذاري شد. حملات شيميايي اين رژيم عليه سربازان ايراني در طول جنگ، همواره ادامه يافت و اين امر در حالي بود که دولت عراق، خود به تنهايي توان ساخت سلاح هاي ميکروبي و شيميايي را نداشت. دولت ايالات متحده آمريکا در چراغ سبز دادن به کشورهاي اروپايي و ارسال فناوري اين گونه سلاح ها به طور غيرمستقيم و مستقيم، بارها حقوق بين الملل را در ممنوعيت توليد و تکثير و بهره گيري از سلاح هاي شيميايي و ميکروبي نقص کرد. رسانه هاي غربي نيز، در بسياري موارد، به دست داشتن در تجهيز عراق به سلاح هاي شيميايي ميکروبي و هسته اي اعتراف کرده اند.
منبع: سايت حوزه
