«عجب صبری خدا دارد»
«اگر من جای او بودم »
و می دیدم هر آن چه روز و شب می بیند او از ما
هزاران بار در یک روز
هر باری سه نوبت ،داروی اعصاب می خوردم
به خود هی پیچ و گاهی تاب می خوردم
و یا هر شب به دستور پزشکم
چارتایی باز قرص خواب می خوردم
و البته به همراهش دو لیوان آب می خوردم
عجب صبری خدا دارد
اگر من جای او بودم
ز دست بندگان ناسپاسم در زمین
از فرط غصه، جای آب و نان
به قدر صد تریلی باد می خوردم
به جای رانت خواری و ربا و رشوه تقریباً
چهل خروار حرص از دست کار بعضی از افراد می خوردم
به شدت جوش آورده دوکیلو مرگ موش همراه لیموناد می خوردم
و پشتش چون دهانم تلخ می شد
گور هرچه قافیه!، قطاب می خوردم
عجب صبری خدا دارد
اگر من جای او بودم
برای گوشمالی دادن خودکامگان و مفسدان
بر ناتوانی خودم اقرار می کردم
همه بند و بساطم را ز عرش کبریایی بار می کردم
خودم را پیش روی بندگانم خوار می کردم
و یا با حاکمان و فاسدان مانند عام الفیل
با صد ناو جنگی و هزاران موشک سجیل
از راه هوا و خشکی و دریا به شدت (وار) می کردم
تمام چیزهای تیز دنیا را، از آن سوی کلفتش
در درون پاچه ی شلوار استکبار می کردم
و کاخ ظلم آنان را به روی کله ی بی مغزشان آوار می کردم
عجب صبری خدا دارد
اگر من جای او بودم
و می دیدم که یک ملت گرفتار دروغ و مکر و نیرنگند
و هر لحظه به یک رنگند
و تا تقی به توقی می خورد،فی الفور می جنگند
گریبان چاک می کردم
و چون گرگی گرسنه می دریدم هر که می دیدم
زمین را از وجود ساکنینش پاک می کردم
اگرچه بعد از آن مسواک می کردم
ولیکن کاملن کولاک می کردم
به خود گفتم ولی «جاوید» ترمز را بکش
آهسته تر، بنشین مثال بچه ی آدم سر جای خودت
قمپز نکن دراز خودت بیرون
غلط های زیادی هی نکن صادر
تو را چه به خدایی
پس سرت در لاک خود کن
بندگیت را بکن لطفن…..
چون که او محکم سر جایش نشسته
تا زند بر پوز مانند تویی ابله
که تا فکر خدایی را کند از کله ات بیرون
اگر چه می شود از دست این لاطائلاتت خسته و دلخون
اگر می کرد آن چه تو و امثال تو می گفتند
نبود او آن خدایی که من و تو بنده اش باشیم
و هی شرمنده اش باشیم
