بدون شک همه ما در زندگیمان دارای اهداف و آمال و آرزوهایی هستیم که همین هدفها و آرزوها ادمی را از سستی و کرختی و یکنواخت شدن زندگی نجات میدهد و روزمرگیها را از زندگی انسان دور میکند.
آرزو اشخاص را می سازد و شخصیت او را کنترل می کند.
آرزو مانند سکان یک کشتی جهت حرکت را مشخص می سازد
سکان یک کشتی نسبت به خود آن ممکن است خیلی کوچک باشد و دیده نشود،
اما مسیر حرکت یک کشتی عظیم را کنترل می نماید. بنابراین یک زندگی
بدون امید و هدف مانند یک کشتی بدون سکان می باشد.
همین طور یک فرد بی هدف نیز جهت خود را از دست خواهد داد و
آن قدر در امواج متلاطم زندگی سرگردان می شود تا سرانجام غرق شود.
(کیم وو چوونگ: بنیان گذار شرکت دوو)
فرض کنید در شبی زمستانی مه غلیظی همه جا را فرا گرفته. وقتی متوجه شوید که تا فاصله
بیشتر از 10 متری را نمی بینید، چه احساسی خواهید داشت.؟
احتمالا اولین احساس شما توأم با اندکی ترس است. به احتمال زیاد ترمز را فشار می دهید و
سرعت اتومبیل را تا حد زیاد کاهش می دهید.
به تدریج مه غلیظ تر می شود و شما چند قدمی خود را بیشتر نمی بینید.
ممکن است شیشه اتومبیل را پایین بکشید تا بتوانید خط کشی وسط جاده را ببینید…
راجع به احساس خود در زمانی که مه ناپدید می شود فکر کنید.
در ابتدا چهار قدمی خود را می بینید و کم کم پیچ بعدی جاده هم هویدا می شود.
اولین احساستان چیست؟؟
علاوه بر احساس فکری و جسمی پای خود را از روی ترمز برداشته و روی گاز می گذارید.
سرعت خود را زیاد می کنید و دیگر ترسی ندارید.
زمانی که با سلامتی از مه خارج شدید راجع به تنها عاملی که باعث تغییر شرایط بوده فکر کنید،
عاملی که ممکن است فقط برای چند ثانیه طول کشیده باشد. تنها چیزی که تفاوت کرد چشم انداز شما بود.
توانایی شما برای دیدن چشم انداز به شما کمک می کند که جاده فرا روی خود را ببنید واز این رو نگران نباشید.
بدون چشم انداز شما در خطر نابودی هستید.
آیا مه غلیظی شما را فرا گرفته است؟؟
این احساسات منفی در این مثال ممکن است زمانی که زندگی شما را مه گرفته است،تکرار شود. این حالتی است که هیچ چشم اندازی برای زندگیتان، شغلتان، خانوادتان، خودتان وبرای آن چه می خواهید به دست آورید، نداشته باشید…
زمانی که چشم اندازی از آن چه پیش رویتان است نداشته باشید، تجربه ای نظیر آن چه در رانندگی در مه با آن مواجه بودید، خواهید داشت. زمانی که زندگیتان را مه گرفته باشد شرایط در بسیاری جهات خطرناک تر از رانندگی در مه است. زمانی که در مه رانندگی می کنید با اطمینان بسیاربالا می توانید بگویید که این حالت گذرا است اما وقتی مه زندگیتان را فرا گرفته باشد، امکان دارد برای همیشه تداوم یابد.
فقدان چشم اندازی آرمانی باعث ناتوانی جسمی و روانی خواهد شد. برای شما برخواستن ازبستر خواب کاری دشوار می شود. همه کارها را به اجبار انجام می دهید.
برای هیچ کاری هیجان ندارید. انتظار هیچ خبری در طول روز ندارید وصبح با عشق به کاری از خواب بر نمی خیزید.
در بهترین حالت شما فقط دنبال گذران روند زندگی تان هستید. در زندگیتان لذتی وجود نداردو هدفی برای محقق شدن نیست.
اما لحظه ای که چشم انداز آرمانی زندگی خود را بنا کنید، توان و انرژی به شما باز خواهد گشت.بی صبرانه منتظر رسیدن صبح هستید. دقیقا می دانید به کجا می روید و چرا کاری راانجام می دهید.
همان هیجانی به شما دست خواهد داد که در لحظه خروج از مه با آن مواجه شدید.پای خود را بر روی پدال گاز فشار می دهید تا به مقصد برسید.زندگی زمانی که با آرمان توأم باشد حالتی از انتظار به آن اضافه خواهد شد.انتظاری بی صبرانه برای زندگی.افراد بزرگ و موفق این حالات را تجربه کرده اند.
ایمان یعنی اعتقاد به آن چه اکنون قادر به دیدنش نیستید.
پاداش آن نیز دیدن چیزی است که به آن اعتقاد دارید..
منتظر نظرات شما هستیم.با تشکر
