تاریخچه ساز آکاردئون “ساختار آکوردیون چگونه است؟ آکوردیون سازی است که بر اصول زیر ساخته شده است:
هوا با فشار از میان لوله های فلزی می گذرد و صدا تولید می کند.چه کسی آکوردیون را ساخت؟
آکوردیون طی سال های متمادی کامل شد. لوله های فلزی که بخشی از این ساز هستند، نخست در چین باستان در سازی به نام چنگ مورد استفاده واقع می شد. در قرن شانزدهم اندیشه استفاده از قاب چوبی در سازی به نام بلون قوت گرفت و این آغاز ساختن آکوردیون شد.
باز و بسته شدن این گونه بلون سبب می شود که جریان هوا، لوله ها را مرتعش کند. در نتیجه، بر کلیدهای لوله ها فشار وارد می شود و ارتعاش هوای درون لوله ها، آواهای آکوردیون را تولید می کند.
صفحه کلیدهای آکوردیون که درست مانند کلیدهای پیانو است، در قرن دوازدهم اختراع شد. نخستین سازی که پیشرو آکوردیون محسوب می شود، در سال 1829 میلادی، توسط مردی استرالیایی به نام دامین ساخته شد.
آکوردیون پیانویی تا پیش از سال 1910 برای مردم اروپا ناشناخته بود. پس از آن مردم امریکا با آن آشنا شدند و سپس به روش های گوناگونی تکمیل گردید و در سال 1937، در یک ارکستر سنفونیک از آن استفاده شد.
آکوردیون پیانویی در یک طرف 120 کلید بم و در طرف دیگر 41 کلید زیر دارد.
آکاردئون یکی از چندین اختراع اروپایی ها در اوایل قرن نونزدهم است. در حقیقت سازی با نام آکاردئون (accordion) اولین بار در سال 1829 توسط شخصی به نام Cyrill Demian در وین ارائه شد، جالب است بدانیم این ساز در ابتدا “eoline” نامیده می شد و بعدها در دست نویس های افراد به زبان های مختلف “accordion” جایگزین آن شد.
ساز Demian شباهت اندکی به آکاردئون های امروزی داشت: تنها یک کی بورد در سمت چپ آن قرار داشت و سمت راست به هدایت و کنترل bellow ها اختصاص داشت. خصوصیت برجسته این ساز این بود که با یک کلید می توانست یک آکورد کامل را اجرا کند، به علاوه عمل فشردن و بیرون کشیدن bellow ها آکورد دیگری را تولید می کرد و بدین ترتیب امکان نواختن دو آکورد مختلف با یک کلید، فراهم می شد.
در آن زمان مدت ها بود که در وین از ” ساز دهنی ” استفاده می شد که عملکردی مشابه با آکاردئون داشت. آکاردئون با دست چپ نواخته می شد و به عنوان یک ساز به اندازه کافی کوچک و سبک بود که مسافران آن را همراه خود به مکان های مختلف حمل کرده و در مواقع لازم به منظور همراهی با آواز مورد استفاده قرار دهند.
در سال 1829 شخصی با نام Sir Charles Wheatstone سازی با نام ” concertina” را ارائه کرد، که نوعی آکاردئون کوچک بود، متعاقبا در سال 1831 نیز Sir Charles Wheatstone سازی با نام ” flutina” را عرضه کرد. در آن دوران شهر های لندن و وین روابط موسیقیایی نزدیکی با یکدیگر داشتند و اغلب نوازندگان با فاصله زمانی کوتاهی در این دو شهر به اجراهای یکسان می پرداختند.
flutina و concertina ساختار داخلی تقریبا مشابهی را دارا بودند، اما در flutina کلیدها با دست راست کنترل می شدند در حالیکه در concertina این عمل با دست چپ انجام می گرفت. آنچه که امروز آکاردئون نامیده می شود، در حقیقت نتیجه ترکیب این دو ساز است.
با گذشت زمان ابداعات بسیاری بر روی این ساز به اجرا در آمد، از آن جمله می توان به توسعه سیستم کی بورد و مکانیسم سوئیچ کردن بر اصوات مختلف در هنگام اجرا اشاره کرد.
آکاردئون امروزه در جنوب برزیل – در Rio Grande do Sul – بیش از دیگر نواحی توسط گروههای نوازندگان محلی مورد استفاده قرار می گیرد. از نوازندگان اصلی این خطه می توان به افرادی چون : Luciano Maia, Arthur De Faria, Leonel Gomez, Edilberto Bérgamo و Renato Borgetti اشاره کرد.
