نقد و برسی بازی Gears and war یکی از بزرگترین فرنچایز های مایکروسافت قطعا سری Gears of War بوده است سری ایی که در طول این سال ها که سه گانه اش تکمیل شد همواره به عنوان یکی از بهترین شوتر های سوم شخص نسل به حساب می آمده و علاوه بر فروش خوب توانسته است نظرات بسیار مثبت منتقدین را به خود جلب کند به طوری که میانگین نمرات هر سه شماره ی آن در سایت متاکریتیک بالاتر از ۹۰ است.
اما پس معرفی غیرمنتظره چرخ های جنگ:داوری که در واقع یک prequel (پیش درآمد) برای سری Gears of War به حساب می آید برخی بر این عقیده بودند این سری دیگر چیزی برای عرضه ندارد و به ورطه ی تکرار خواهد افتاد و برخی دیگر از اینکه Epic مانند شماره های قبلی سازنده ی اصلی نیست گلایه داشته اند . در نقد باهم بررسی خواهیم کرد که آیا ادعای این عده درست است یا People Can Fly توانسته است تجربه ای لذت بخش مانند شماره های قبلی سری ارائه دهد
سازنده : People Can Fly با نظارت Epic Games
ناشر : Microsoft game Studios
سبک : Action
پلتفرم : Xbox360
درجه سنی : M
بازی همان ابتدا با ضرباهنگی سریع مخاطب را به داخل داستان پرتاب میکند بدون هیچ مقدمه چینی ستوان دیمون بیرد(Damon Baird) و اعضای Kilo squad زنجیر شده به مقر نیرو های COG میروند تا بابت سرپیچی از دستورات و عملیات های خودسرانه پاسخگوی “کلنل” باشند. از این پس داستان به صورت فلش بک های متعدد و از زبان چهار عضو Kilo squad یعنی Damon Baird، Augustus Cole،Hendrik Sofia و Paduk Garronروایت مشود. هرکس که اتفاقات رخ داده برای گروه است قابل بازی میشود و بدین ترتیب در بخش تک نفره به تناوب باید با هر چهار شخصیت گروه بازی کنید.
در قیاس با سه گانه ی قبلی تعداد صحنه های احساسی و دراماتیک بازی کم شده است و شخصیت ها سمپاتی کمتری با یکدیگر دارند و در عوض قصه ی چرخ های جنگ:داوری داستان محور تر است و تمامی شخصیت در خدمت پیشبرد داستان هستند. نویسندگان بازی آقایان Rob Auten و Tom Bissell بار طنز و شوخی های بیشتری را دیالوگ های بازی وارد کرده اند و انصافا تکه پرانی های Damon Baird خیلی خوب از آب درآمده و بگو مگو های اعضای گروه با یکدیگر و کلنل هم دیالوگ نویسی خوبی دارند. نکته ی قابل مقایسه دیگر بازی با سه گانه ی اصلی حضور یک آنتاگونیست ایی است که نسبت به سه گانه ی اصلی شسته رفته تر و پرداخت شده تر است . ژنرال کارن جذاب ترین آنتاگونیست سری GeoW است. پس از تجربه ی موفق شخصیت Vaas در فارکرای ۳ بدون شک بیش از پیش بر همه ثابت شده است که حضور یک آنتاگونیست قوی به اندازه یک پروتاگونیست خوب اهمیت دارد.همچنین خرده پیرنگ های بازی مثل گذشته صوفیا و پادوک باعث شاخ و برگ گرفتن داستان شده اند هرچند در شخصیت پردازی به علت سیاست داستان محوری نویسندگان سعی شده تا حد زیادی از بولد شدن آن ها جلوگیری شود. و حتی “اگوستوس کول” هم که در شماره ی قبلی یکی از قطب های دراماتیک داستان محسوب میشد در روند درام داستان خنثی تر شده است.
خون به پا میشود : در بخش گیم پلی به طور حتم PCF توانسته سری GeoW را یک قدم به جلو ببرد. کافی است زمانی را در هر مرحله پشت کاور بوده اید را با شماره ی های قبلی مقایسه کنید تا متوجه بشوید PCF چگونه ضمن پایبندی کامل به ریشه های بازی توانسته اکشنی سریع تر و پربرخورد تر از گذشته به نمایش بگذارد اما سوپرایز اصلی این شرکت در خصوص گیم پلی بازی در جای دیگری است، بخش Declassify. این بخش شامل مجموعه چالش های متنوعی هستند که شما میتوانید در آغاز هر مرحله آن ها را فعال کنید. در هر مرحله بسته به عملکرد شما و درجه ی سختی ایی که انتخاب کرده اید از تا سه ستاره به شما داده میشود که جمع کردن این ستاره میتواند جوایز ارزشمندی را برای شما به ارمغان بیاورد. همچنین چالش های Declassify اگر فعال باشند کمک شایان توجه ایی به کسب این ستاره ها میکنند. شاید این جمع آوری ستاره ها در ظاهر ایده ی بکری نرسد اما وقتی به دنبال آن بیافتید شاید مانند من بارها یک مرحله را برای کسب ستاره های کامل آن تکرار کنید که خوشبختانه با معجزه ی طراحی مرحله PCF این مسئله به هیچ وجه باعث اذیت شدن نمیشود.
اما برگردیم بر سرچالش های Declassify که به تنهایی هم به گیم پلی بازی عمق داده اند هم آن را به شدت متنوع کرده اند. از محدود شدن دید شما در اثر انتشار مواد سمی گرفته تا پایان رساندن مرحله در زمان مشخص و تمام کردن یک بخش با اسلحه ای خاص و…
PCF با این ترفند بازی را به طور کامل از خطر تکراری شدن نجات داده و ضرباهنگ سریعی را در گیم پلی بازی پیاده سازی کرده است.همچنین در بین مراحل بخشی مانند دفاع از قلعه چیده شده است که در آن چند دقیقه تا شروع موج حملات دشمنان فرصت دارید تا استحکامات دفاعی را در جایی که میخواهید بچینید و آماده دفاع باشید. این مراحل هرچند پیچیدگی خاصی ندارند اما تنوع خوبی به بازی بخشیده اند.
اما یکی دیگر از المان هایی که مستقیم با گیم پلی در ارتباط است سیستم Smart Spawn System یا همان S3 است که سازندگان مانور زیادی بر روی آن داده بودند.انصافا باید گفت تقریبا تمامی ادعا های آنان در خصوص این سیستم درست از آب در آمده و S3 به بهترین نحو در بافت گیم پلی بازی گنجانده شده است. مثلا در جایی در که شما موج اول دشمنان با رگباری که در سمت چپ مقر خود وجود دارد با خاک یکسان کرده اید موج دوم دشمنان هوشمندانه با تعداد زیاد از همان سمت خودتان آمده و سعی در دور زدن رگبار شما دارند و در مقابل طرف دیگر مقر که حمله ی چندانی به لوکاست ها نکرده است را با حمله ی نیروهای کمتری پوشش میدهند . تا اینجا این ادعای سازندگان که دشمنان بر اثاث نوع بازی و رفتار شما در بازی به صورت داینامیک واکنش نشان میدهند درست از آب درآمده اما قابلیت دیگر S3 به ساختن رندم دشمنان برمیگردد که کافی است یک مرحله را چند بار تکرار کنید تا ببینید چگونه نوع و کلاس دشمنان، ماهرانه و بدون اینکه بالانس درجه سختی انتخابی شما را بر هم بزند تغییر میکند. این قابلیت باعث میشود که ارزش تکرار بازی بالا رود و تجربه ی عبور از هر مرحله برای یک بازیکن با دیگری متفاوت شود.
اما به جز بخش تک نفره اصلی بازی بخش داستانی دیگری با نام Aftermath وجود دارد که از نظر زمانی دوباره به زمان GeoW3 برمیگردد و موازی با ماجراهای مارکوس فینکس داستان به جلو میرود ولی اینبار از دید Damon Baird. این بخش از لحاظ داستانی جذابیت دارد و میتوان اتفاقات نوستالژیک و مهم شماره ی سوم و همچنین اتفاقات آن زمان را که به تصویر نکشیده شده است را دید اما با حذف چالش های غیر محرمانه و همچنین گرفتن ستاره به نسبت عملکرد عملا بعد از کمتر از ۱ساعت به شدت تکراری و خسته کننده میشود. به نظر این بخش خیلی سردستی و سریع طراحی شده و فاقد هرگونه ظرافت است.
در سال ۲۰۱۳ چقدر از یک بازی بزرگ انتظار بخش چند نفره قوی داریم؟! قطعا دیگر در ماه های پایانی نسل هفتم نداشتن یک بخش چند نفره ی درست و حسابی یک گناه نابخشودنی برای سازندگان به حساب می آید به طوری که حتی بازی ای مثل “خدای جنگ” هم را وادار به ساخت بخش چند نفره ای قوی کرده است.
PCF خوش شانس است که “اپیک” سنگ بنای بخش چند نفره ی GeoW را بسیار محکم نهاده و بخش چند نفره ی بسیار جذابی را در سه گانه اصلی بازی ساخته است اما PCF برای فرار از تکراری شدن این بخش تمهیداتی را در نظر گرفته است که در نهایت منجر به بهینه تر شدن بخش چند نفره ی عالی شماره ی سوم شده است.
اولین حرکت خوب سازندگان در این بخش اضافه کردن کلاس بندی به شخصیت های بخش چند نفره است که در آن میتوانید کلاس های معمول بازی های اکشن را انتخاب کنید. این تصمیم باعث متنوع تر و عمیق تر شدن بخش چند نفره شده است.
یکی از بهترین ماد های چند نفره OverRun است که در آن وظیفه دارید از ژنراتور های COG تا زمان مشخصی به هر قیمتی که شده محافظت کنید . موج لوکاست های پیاپی میرسند و کلاس مهندس در این بخش برای ترمیم و ساخت استحکامات دفاعی نقش کلیدی دارد. همچنین میتوان این بخش را در نقش مهاجم ها یعنی لوکاست ها هم بازی کرد که دست کمی از هیجان بازی در نقش نیرو های COG ندارد.
ماد Free-For-All: هم بسیار لذت بخش و سرگرم کننده است که در آن دیگر کار تیمی معنایی ندارد و همه ی بازیکنان در نقشه باهم دشمن هستند . این به معنا است که باید هرچیزی که در تیررس شما تکان خورد را به رگبار ببنید و البته مواظب پشت سرتان هم باشید.
به جز این ۲ماد دیگر بخش های کلاسیک و جدید دیگری هم در بخش مالتی هستند که معرفی تک تک آن ها از حوصله ی این بحث خارج است فقط اگر از طرفدارن بخش چند نفره ی GeoW هستید که درنگ نکنید این کاملترین بخش چند نفره ی سری GeoW هستید که درنگ نکنید ولی اگر تا به حال مالتی این سری را تجربه نکرده اید “داوری” بهترین فرصت است تا با یکی از بهترین بخش های چند نفره ی سوم شخص نسل روبرو شوید.
بهشت گمشده : خیلی ها بر این عقیده بودند که عمر موتور پایه Unreal Engine 3 و ۳٫۵ به پایان رسیده است و نهایت قدرت گرافیکی آن با GeoW3 به نمایش گذاشته شده است اما PCF و Epic Games در “داوری” خط بطلانی بر تمام این حرف ها کشیده و با نمایش گرافیکی خارق العاده توانستند یک بار دیگر قابلیت های این موتور پایه را به اثبات برسانند. “داوری” تقربیا از هر لحاظ بهتر از شماره ی ۳ شده است. کات سین های بازی به وضوح پیشرفت داشته اند. نورپردازی فوق العاده ی شماره ی قبلی باز هم بهبود داشته است و در Draw Distance هم پیشرفت بازی قابل رویت است. کیفیت بافت ها مانند همیشه عالی است و از مدل سازی کرکتر ها هم کمی نسبت به شماره ی قبل بهتر شده است اما سنگ تمام سازندگان بازی در بخش ایفکت های مختلف بازی تکمیل میشود جایی که ایفکت آتش یا ذرات معلق در هوا هر بیننده ای جذب خود میکند.تنوع محیط ها بسیار خوب است و سازندگان بر روی همه ی آن ها یکسان وقت گذاشته اند.ضمن اینکه انیمیشن های شخصیت ها و سایه زنی هم هرچند خیلی نسبت به شماره ی سوم پیشرفت نداشته اما مانند آن عالی است. در کل از لحاظ گرافیکی چرخ های جنگ:داوری یکی از بهترین های امسال بوده است و همه چیز در آن به وضوح پیشرفت داشته است.همچنین با وجود نبردهای شلوغ و انفجار ها و ایفکت های مختلف هیچگونه افت فریم و لگ زدنی در بازی مشاهده نمیشود . درخصوص هوش مصنوعی دشمنان و یاران خودی هم قطعا “داوری” یک قدم رو به جلو برداشته و مانند همیشه یاران خودی به خوبی به شما کمک خواهند کرد اما لوکاست ها بسیار هوشمند تر از گذشته برگشته اند.
قطعه ای از یک حماسه : صداگذاری و موسیقی در “چرخ های جنگ: داوری” بسیار خوب است . صداپیشگان بازی همگی کار خود را به خوبی انجام داده اند اما صداپیشه ی Damon Baird کار ماندگار را ارائه داده و بسیار خوب ایفای نقش کرده است.هرچقدر صدای “بیرد” خوب است، صدای “پادوک” با آن لحجه ی اروپای شرقی اش روی اعصابتان راه میرود. جدای از صداپیشگان صداهای محیط ،اسلحه ها ، انفجار ها همگی بدون ایراد پیاده سازی شده اند. موسیقی بازی پتانسیل بسیار بالایی داشته است و گواه این مدعا موسیقی های بینظیری است که در جاهایی انگشت شمار از بازی میشنویم بیشتر مواقع موسیقی زیر سایه المان های دیگر بازی قرار میگیرد که واقعا جای تاسف دارد چرا با وجود استعداد قابل لمس بازی و آهنگساز آن کمتر از آن سود جسته اند هرچند که همان چند قطعه ی بینظیر هم تا مدت ها در ذهن مخاطب باقی خواهد ماند.
در آخر میتوان گفت که “داوری” نه تنها باعث درجا زدن سری چرخ های جنگ نشده بلکه با اضافه کردن المان های جدید در عین حفظ ریشه های این سری ، Gears of War را یک قدم به جلو رانده است و خیال طرفداران این فرنچایز را از هرلحاظ راحت میکند. PCF توانست فرزند خوانده ای خلف را مجموعه ی Gears of War اضافه نماید و حالا مایکروسافت و اپیک میتوانند با خیال راحت خود را آماده ی ساخت شماره ی چهارم برای نسل بعد کنند.
