بیوگرافی حسین پرنیا “
حسین پرنیا نوازنده سنتور و آهنگساز، سال ۱۳۴۸ در خرم‌آباد متولد شد و تا سن ۱۴ سالگی در اندیمشک نزد استاد ندایی نواختن سنتور را آموخت.پس از آن به تهران آمد و از سال ۱۳۷۳ گروه همایون را شکل می‌داد. علاقه‌مندی به آهنگسازی موسیقی ایرانی از دیگر تجربه‌هایی بود که پرنیا خود با کنجکاوی و علاقه‌مندی آموخت.
آثار
حسین پرنیا به اتقاق گروه همایون کنسرت‌هایی در ایران و خارج از ایران از جمله در آلمان، فرانسه، اتریش، چک، اسلوواکی، ترکیه، هند، پاکستان، قطر و امارات اجرا کرد.[نیازمند منبع] پرنیا از سال‌های ابتدایی آشنایی با ایرج بسطامی چند کار مشترک با وی انجام داد که در قالب آلبوم‌های تحریر خیال، رقص آشفته وحال آشفته عرضه عمومی شد.رسوای عشق بزرگداشت استاد جلیل شهناز و آلبوم یاد برای خرابه‌های تخت جمشید و کاست اهورایی با صدای حسن حسنی و همخوانی هوروش خلیلی و نگار مهر با صدای لطیف کاظمی و نقش ماندگار برای استاد فرامرز پایور وآلبوم ساکن جان با صدای علی جهاندار آلبوم بی کلام یک جرعه نگاه، آلبوم زخم جدایی با صدای رضا رضایی پایور و همخوانی هوروش خلیلی از دیگر آثاری است که با آهنگسازی پرنیا منتشر شده است. پرنیا همچنین آلبوم «ذوق جنون» با صدای علی جهاندار را در کارنامه کاری خود دارد .پرنیا هم اکنون در حال تنظیم اثری است که با صدای حسین رضا اسدی برای عرضه عمومی منتشر خواهد گردید.حسین پرنیا همچنین کتاب «دستور سنتور» همراه با سی دی آموزشی، «۲۰ تمرین برای سنتور»به بازار کتاب‌های موسیقی عرضه شده و سه کتاب «یاد»، «رقص آشفته» و «نگارین» نت نوشته مجموعه قطعات ساخته شده بی کلام وی اند که به زودی منتشر می‌شوند. از کارهای جدید حسین پرنیا آلبوم دا به خوانندگی رحیم عدنانی است. این آلبوم در دو بخش بختیاری و سنتی تنظیم شده است. حسین پرنیا در یادداشتی به مناسبت این آلبوم موسیقایی می گوید:
انزوا چه وحشتی است مثل نفس هایی كه از سكوت می هراسند و خانه ای كه هیچ جایش زیبا نیست . شب ها چه توفنده اند وو خواب چه هیبت كشنده ای برای بستر مردی كه خودش مرور می شود. باد با زوزه هایش گیسوان زنی كه درخت خیال شده است را می پریشد وو این نگاه آزمند بر طوق پیشانی ماه . چه سماجتی است در این چشم بر هم نهادن زندگی . در این خانه خیال كوههای مخمل و رود زز ، ریل راه آهن و ایستگاه سپید دشت گذرگاهی است كه لر و بختیاری را در دست هم می گذارد . قومی كه هرگز سادگی اش را از كوه جدا نكرد و با هزار وسوسه شهر با هزار كنش نان… وقتی از بختیاری می گویم یاد مادر بزرگ می افتم. “ننه عالم “را می گویم ، لبخند مهربانش را هرگز از یاد نبرده ام ، با لهجه قندوش بختیاری اش حرف های ایل ، سرگذشت ها و تلخی و شیرینی ها را می گفت …هی… چقدر گلو گیرند خاطرات …شیر علی مردون ها و ابولقاسم خان های بختیاری كم نیستند و جنگ هایی كه صدها شیر سنگی آفرید ..
