اومد پیشم حالش خیلی عجیب بود فهمیدم با بقیه فرق می کنه. گفت:حاج آقا یه سوال دارم که جوابش خیلی برام مهمه
- گفتم :چشم اگه جوابشو بدونم خوشحال ميشم بتونم کمکتون کنم
- گفت: من رفتني ام!
گفتم: يعني چي؟
گفت: دارم ميميرم - گفتم: دکتر ديگه اي رفتی، خارج از کشور؟
- گفت: نه همه اتفاق نظر دارن، گفتن خارج هم کاري نميشه کرد.
- گفتم: خدا کريمه، انشاله که بهت سلامتي ميده
- با تعجب نگاه کرد و گفت: اگه من بميرم یعنی خدا کريم نيست؟
- فهميدم آدم فهميده ايه و نميشه گل ماليد سرش
- گفتم: راست ميگي، حالا سوالت چيه؟
- گفت: من از وقتي فهميدم دارم ميميرم خيلي ناراحت شدم از خونه بيرون نميومدم
- کارم شده بود تو اتاق موندن و غصه خوردن
- تا اينکه يه روز به خودم گفتم تا کي منتظر مرگ باشم
- خلاصه يه روز صبح از خونه زدم بيرون مثل همه شروع به کار کردم
- اما با مردم فرق داشتم، چون من قرار بود برم و انگار اين حال منو کسي نداشت
- خيلي مهربون شدم، ديگه رفتاراي غلط مردم خيلي اذيتم نميکرد
- با خودم ميگفتم بذار دلشون خوش باشه که سر من کلاه گذاشتن
- آخه من رفتني ام و اونا انگار موندنی
- سرتونو درد نيارم من کار ميکردم اما حرص نداشتم
- بين مردم بودم اما بهشون ظلم نميکردم و دوستشون داشتم
- ماشين عروس که ميديم از ته دل شاد ميشدم و دعا ميکردم
- گدا که ميديدم از ته دل غصه ميخوردم و بدون اينکه حساب کتاب کنم کمک ميکردم
- مثل پير مردا برای همه جوونا آرزوي خوشبختي ميکردم
- الغرض اينکه اين ماجرا منو آدم خوبي کرد و مهربون شدم
- حالا سوالم اينه که من به خاطر مرگ خوب شدم و آيا خدا اين خوب شدن منو قبول ميکنه؟
- گفتم: بله، اونجور که میدونم و به نظرم ميرسه آدما تا دم رفتن خوب شدنشون واسه خدا عزيزه
- آرام آرام خدا حافظي کرد و تشکر، وقتی داشت ميرفت گفتم: راستي نگفتي چقدر وقت داري؟
- گفت: معلوم نيست بين يک روز تا چند هزار روز!!!
- يه چرتکه انداختم ديدم منم تقريبا همين قدرا وقت دارم. با تعجب گفتم: مگه بيماريت چيه؟
- گفت: بيمار نيستم!
گفتم: پس چي؟ - گفت: فهميدم مردنيم، رفتم دکتر گفتم: ميتونيد کاري کنيد که نميرم گفتن:نه گفتم: خارج چي؟ و باز گفتند : نه! خلاصه حاجي
- مارفتني هستيم،مگه وقتش فرقي هم داره ؟
باز خنديد و رفت، دل من رو هم با خودش برد!
