با مردی که در حال عبور بود برخورد کردم اووه! معذرت میخوام. من هم معذرت میخوام. دقت نکردم …
اما در خانه با آنهایی که دوستشان داریم چطور رفتار می کنیم
کمی بعد ازآنروز، در حال پختن شام بودم دخترم خیلی آرام کنارم ایستاد همینکه برگشتم به اوخوردم و تقریبا انداختمش با اخم گفتم: ”اه ! ازسرراه برو کنار”
قلب کوچکش شکست و رفت
نفهمیدم که چقدر تند حرف زدم
وقتی توی رختخوابم بیدار بودم صدای آرام خدا در درونم گفت: وقتی با یک غریبه برخورد میکنی ، آداب معمول را رعایت میکنی اما با بچه ای که دوستش داری بد رفتار میکنی
برو به کف آشپزخانه نگاه کن. آنجا نزدیک در، چند گل پیدا میکنی. آنها گلهایی هستند که او برایت آورده است.
خودش آنها را چیده. صورتی و زرد و آبی
آرام ایستاده بود که سورپرایزت بکنه
هرگز اشکهایی که چشمهای کوچیکشو پر کرده بود ندیدی
در این لحظه احساس حقارت کردم
اشکهایم سرازیر شدند. آرام رفتم و کنار تختش زانو زدم
بیدار شو کوچولو ، بیدار شو. اینا رو برای من چیدی؟
گفتم دخترم واقعاً متاسفم از رفتاری که امروز داشتم نمیبایست اونطور سرت داد بکشم گفت: اشکالی نداره من به هر حال دوستت دارم مامان من هم دوستت دارم دخترم و گل ها رو هم دوست دارم مخصوصا آبیه رو
گفت: اونا رو کنار درخت پیدا کردم ورشون داشتم چون مثل تو خوشگلن میدونستم دوستشون داری ، مخصوصا آبیه رو …
آیا میدانید که اگر فردا بمیرید شرکتی که در آن کار میکنید به آسانی در ظرف یک روز برای شما جانشینی می آورد؟
اما خانواده ای که به جا میگذارید تا آخر عمر فقدان شما را احساس خواهد کرد.
و به این فکر کنید که ما خود را وقف کارمیکنیم و نه خانواده مان
چه سرمایه گذاری نا عاقلانه ای! اینطور فکر نمیکنید؟!
به راستی کلمه “خانواده” یعنی چه ؟
واقعا ما انسانها ازاينكه هرروزعزيزانمان رادركنارمان داريم احساس عادي بودن اين بودن برايمان پيش مياد واي به روزي كه يكي از اين عزيزان ناخوش باشند و يا خداي ناكرده از پيشمان پرواز كنن،آن وقت متوجه نبودش خواهيم شد.
هميشه براي كارمان ارزشي شايد بيشتراززندگي وخانواده قائل ميشويم غافل ازاينكه تمام زحمتي كه براي كارمان متحمل ميشويم براي آن است كه دركنارخانواده زندگي خوب و شاد وشيريني داشته باشيم،اما متاسفانه كارتز زندگي و خانوتده ارزش بيشتري برايمان پيدا ميكند و گاهي ممكن است دراين شلوغي كارخانواده راگم كنيم وتا يافتن مجددآن سالها و زمانهاي خوبي را از دست داده ايم
وشايد هم هيچگاه نتوانيم اين گرانبهاي پرارزش را بيابيم وخودمان هم گم شويمف
به صراحت بگويم كه من سالهاي بين 25سالگي تا31سالگيم را گم كرده ام و زماني كه با همسرم ازدواج كردم مجدد اين گمشده را يافتم
از زحمات شما سپاسگذارم
بسیار ممنون که وقت گذاشتید .به امید روزیکه آن گمشده اصلی را در زندگیمان بیابیم .همونیکه سالهاست در کنارمان هست اما………